🧹 Bezoek aan het Heksen museum
Of: hoe cultuur, magie en pure chaos elkaar kruisten op een dinsdagmiddag.

Het begon – zoals de meeste rampen – met een idee van Moira.

“Vladje,” zei ze met een twinkeling in haar ogen die meestal slecht nieuws betekende,
“we gaan vandaag cultuur opsnuiven!”

Vladje keek haar aan alsof ze net had voorgesteld om een marathon te lopen op heilige grond.
“Cultuur? Ik snuif alleen nog wijn, Moira. En zelfs dat met tegenzin.”

“Het Heksenmuseum in Brugge opent vandaag opnieuw!” jubelde ze.
“Fantastisch,” bromde hij. “Een gebouw vol mensen die denken dat ze magie begrijpen. Wat kan er misgaan?”

Huubje geeuwde.
“Mag ik binnen eten?”
“Alleen als het geen bezoekers zijn,” zei Moira.
Huubje snoof. “Dan zie ik het nut niet.”

Luma sprong op. “Ooooh! Heksenenergie! Ik voel het al! Zullen we matching puntmutsen dragen?”
“Alleen als die ook mijn gezicht verbergen,” gromde Vladje.

🏛️ Aankomst: De heksenhemel (of eerder de hel)

Het Heksenmuseum was gevestigd in een oud klooster.
Overal geur van kaarsvet, kruiden en toeristen die “het mystieke” probeerden te voelen via selfies.

Moira straalde. “Aaah, dit ruikt naar thuis!”
Vladje snoof. “Naar muffe sokken en mislukte toverdranken, bedoel je.”

Huubje was al verdwenen richting de cafetaria.
“Ze hebben daar iets dat Pompoentaart van het Duister heet,” riep hij. “Klinkt eetbaar!”

Luma sprong enthousiast op en neer.
“Ik voel de vibraties van eeuwenoude energie! Misschien is één van de geesten nog single!”
Vladje keek haar aan. “Dan wens ik hem veel succes.”

🧙‍♀️ Zaal 1: De Geschiedenis van Hekserij

Een gids, compleet met fladderende gewaden en glitteroogschaduw, verwelkomde hen.
“Welkom, vrienden van de mystiek! Hier eren we de heksen van vroeger – vrouwen van kracht, kennis en kruiden.”

“En slechte recepten,” mompelde Vladje.

“Pardon?”
“Niks, gewoon maagzuur.”

Moira knikte plechtig. “Wij zijn hun erfgenamen.”
“Nou,” zei Vladje, “dan snap ik waarom ze verbrand werden. Er zijn grenzen aan geduld.”

Luma stak enthousiast haar hand op.
“Mag ik de ketel aanraken?”
“Alleen als je hem niet opblaast,” zei de gids.
Tien seconden later kwam er een rookpluim uit de ketel.
“Sorry!” riep Luma, “ik dacht dat het een glitterdispenser was!”

De gids keek haar aan alsof ze spontaan haar aura had besmet.
Huubje kwam weer binnen met een kruimelende pompoentaart.
“Is dit museum eetbaar of niet?”
“NEE!” riepen drie mensen tegelijk.
Huubje haalde zijn schouders op. “Dan valt het tegen.”

🧹 Zaal 2: De Bezemexpositie

Hier stonden tientallen oude bezems, netjes op een rij.
Moira keek ernaar met tranen in haar ogen.
“Wat een erfgoed…” fluisterde ze.

“Het ziet eruit als de kelder van een schoonmaakbedrijf,” zei Vladje.
Hij las hardop een bordje:
"Deze bezem werd in 1642 gebruikt om de maan te bereiken."
Vladje fronste. “Met dat ding bereik je hoogstens de zolder.”

Luma klom intussen op één van de bezems.
“Moira, kijk! Ik vlieg!”
Ze ging één meter omhoog, crashte tegen een vitrine en gleed langzaam omlaag.
De bezem bleef steken in haar haar.

“Nou,” zei Vladje droog, “nu heb je een kapsel met hoogteverschil.”

De gids kwam aangerend. “Dat is een authentieke bezem van de Zwarte Heks van Antwerpen!”
“Niet meer,” zei Moira, terwijl ze probeerde Luma’s hoofd los te trekken. “Nu is het meer een glitterbezem deluxe.”

🧛‍♂️ Zaal 3: De Donkere Magie

Hier werd het pas echt gezellig.
Schemerlicht, rookmachines, en geluiden van gefluisterde spreuken.

Vladje voelde zich direct thuis.
“Eindelijk iets dat niet over positiviteit en lavendel gaat.”

De gids fluisterde: “Hier bevindt zich het Boek der Verloren Spreuken. Niemand mag het aanraken.”

Luma, natuurlijk, tikte er meteen op.
PLOEF!
Een wolk zwarte rook vulde de kamer.
Iedereen hoestte.

Toen de rook optrok, had Huubje vleugeltjes.
Kleine, rafelige, licht rokende vleugeltjes.

“Wat… wat heb je gedaan?!” riep Moira.
“Hij is schattig!” riep Luma. “Een engeltje van de onderwereld!”
Huubje keek achterom, zag zijn vleugels en zuchtte.
“Geweldig. Nu kan ik wegvliegen van jullie.”

Vladje keek naar hem. “Doen. Nu. Voor je nog glitter krijgt.”

🪄 Zaal 4: De Toverdrankbar

Een experimentele ruimte waar bezoekers hun eigen "onschuldige elixers" mochten maken.

Moira dook erin. “Laat mij maar! Dit is mijn domein!”
Binnen vijf minuten borrelde haar drankje als een chemische ramp in een glas.
“Wat zit erin?” vroeg Vladje.
“Een vleugje passie, een druppel maanwater, en iets dat op kwik leek.”
“Fantastisch,” zei hij. “Dus we sterven romantisch én langzaam.”

Luma goot per ongeluk haar drankje over een plant.
De plant begon te praten.
“Niet weer glitter! Niet weer glitter!” gilde het ding.

Huubje proefde zijn eigen drankje.
“Sterk spul,” mompelde hij.
Er kwam een kleine vlam uit zijn oor.

🧙‍♂️ De Slotshow: De Spreuk van Verbinding

De gids wilde de dag afsluiten met een gezamenlijke spreuk.
Iedereen moest in een kring staan en zeggen:
"Magie verbindt ons allemaal!"

Vladje weigerde.
“Magie verbindt niks. Het maakt enkel puinhoop sneller zichtbaar.”

Moira duwde hem in de kring.
Luma hield zijn hand vast.
Huubje liet een geluid dat klonk als “pfffrrrttt”, wat niet hielp bij de sfeer.

De spreuk begon.
De kaarsen flakkerden.
De vloer trilde.
Een lichtflits!

En toen…

Alles was bedekt met glitter.
Zelfs Vladje’s mantel.
Zelfs de gids.
Zelfs het skelet in de hoek had plots een glim in z’n oogkassen.

Vladje keek omlaag.
“Perfect. Nu lijk ik op een discobal in rouw.”

💀 Epiloog

Toen ze het museum verlieten, vloog Huubje plots de lucht in – zijn vleugels hadden eindelijk hun volle kracht bereikt.
“TOT NOOIT MEER ZIENS!” riep hij, recht omhoog verdwijnend tussen de wolken.
Er klonk een kleine poef, en een vallende pompoentaart.

Moira keek hem na. “Nou, dat was kort maar krachtig.”
Luma zuchtte dromerig. “Misschien komt hij ooit terug met souvenirs.”
“Of als meteoor,” zei Vladje. “En dat is waarschijnlijk zijn beste kans op z’n hemelvaart.”

Ze stapten in de avondlucht.
Moira glimlachte tevreden. “Toch een geslaagde culturele uitstap, niet?”
Vladje zuchtte. “Als dit cultuur is, dan blijf ik liever ongeciviliseerd.”