🎉 De Verjaardag van Moira
Of: Hoe eén feest de natuurwetten en Vladje’s geduld trotseerde

Het begon, zoals alle rampen beginnen, met Moira die riep:
“VLADJE! HET IS MIJN VERJAARDAG!”

Vladje stond net op het punt zijn dag rustig te beginnen — oftewel: koffie, stilte, nul menselijke activiteit.
Hij keek haar aan alsof ze net had aangekondigd dat ze een tupperwareparty in zijn graf wilde houden.
“Gefeliciteerd,” zei hij droog. “Wil je dat ik applaus geef of gewoon ter plekke verdamp?”

“Je komt,” commandeerde Moira.
“Waarom?”
“Omdat je mijn beste vriend bent!”
“Dat is per ongeluk gebeurd. Kunnen we dat nog ongedaan maken?”

🎀 VERSIERING: De Glitter-Apocalyps

Moira had het huis veranderd in wat leek op de explosie van eenhoorn met suikerintolerantie.
Overal slingers, ballonnen, roze mist, en iets dat verdacht veel op confettisneeuwstorm leek.

Zelfs Huubje glom.
Letterlijk. Zijn stekels schitterden alsof hij net een regenboog had opgegeten.
“Ik dacht dat ik gewoon cake ging eten,” bromde hij. “Niet dat ik herboren zou worden als discobal.”

Luma zweefde vrolijk door de kamer.
“Ik heb ALLES betoverd met FEEST-energie! Zelfs de planten dansen mee!”

Vladje draaide zijn hoofd traag naar de ficus, die inderdaad stond te wiebelen.
“Geweldig,” zuchtte hij. “Zelfs mijn zuurstofbron heeft nu ADHD.”

🎂 DE TAART – Een Architectonisch Monster

Zeven lagen hoog. Drie smaken. Nul stabiliteit.
Het ding wiebelde alsof het zelf dacht: ik wil dit ook niet meer.

“Niet aanraken!” riep Moira.
“Was ik ook niet van plan,” zei Vladje. “Ik heb m’n vaccinaties niet op orde voor dat ding.”

Huubje keek ernaar met hongerige ogen.
“Dat is geen taart, dat is een uitnodiging tot zonde.”
“Afblijven!” snauwde Moira.

Drie seconden later stond er een perfect ronde pootafdruk in de bovenste laag.
Huubje likte zijn lippen. “Oeps.”

🎶 HET LIED – De Akoestische Vernietiging van Rust

Luma had instrumenten meegebracht: een harp, drie tamboerijnen en iets dat constant "pling" zei zonder reden.
Moira zong met de overtuiging van iemand die dacht dat toonvastheid een mening was.
Huubje sloeg op potten, Vladje stond erbij met een blik van ik wil niet meer reincarneren, dank u.

“ZING MEE VLADJE!” schreeuwde Moira.
“Ik zing niet,” zei hij. “Ik heb respect voor het dierenrijk.”
“Eén refrein!”
Hij zuchtte diep. “Mijn enige refrein is: nooit meer verjaardagen.”

💀 DE TAART-RAMP – Een Moment in de Geschiedenis

Terwijl Moira haar kaarsen klaarzette, gleed Vladje uit over een slinger die Luma per ongeluk levend had gemaakt.
Het was een majestueuze, bijna slow-motion val.
Hij draaide, wapperde met zijn armen, en landde… vol in de taart.

PLOF.
De tijd stond stil.

Moira keek.
De taart trilde.
Huubje slikte hoorbaar.

“VLADJE!!!” krijste Moira. “MIJN TAART!”
Vladje, druipend van room en glitter: “Nou, hij smaakt naar vernedering.”
“JE HEBT HEM VERPEST!”
“Ja, maar ik leef nog. Dus eigenlijk... jij verliest.”

Huubje likte voorzichtig aan Vladje’s mantel.
“Smaakt naar chocolade met een vleugje wanhoop.”

😵 DE BIJNA-DOOD DOOR SUIKER

Omdat Vladje koppig is, besloot hij “het goed te maken” door het restant van de vloer te eten.
Hij nam een hap.
Hoestte.
Begon te gorgelen als een defecte stofzuiger.

Luma gilde: “HIJ GAAT DOOD!”
Moira: “Hij is al halfdood, schat, dat telt niet!”
Huubje sprong op zijn borstkas voor reanimatie.

PLOP!
Een stuk taart vloog uit Vladje’s mond en raakte Moira recht in haar gezicht.

“Nou,” zei Vladje hijgend, “nu ben jij ook eindelijk een dessert.”

🎁 CADEAUTJES – Liefde in Rampverpakking

Luma gaf Moira een parfum dat ‘pure aantrekkingskracht’ beloofde.
Binnen twee minuten had ze drie bijen, een postbode en de buurman aan de deur.

“LUMA! WAT IS DIT!?”
“Werkt het?”
“TE GOED!”
“Dan: missie geslaagd!”

Huubje gaf haar een half opgegeten koekje.
“Een symbool van toewijding,” zei hij trots.
“Waarvan?”
“Dat ik moeite gedaan heb om niet alles op te eten.”

Vladje overhandigde een lege fles wijn.
“Symbolisch,” zei hij. “Zoals mijn enthousiasme vandaag.”

🧙‍♀️ DE MAGISCHE FINALE (of hoe alles nog erger werd)

Moira wilde de avond afsluiten met een “klein feestelijk spreukje”.
Klein.
Zoals een atoombom in een theekopje.

Ze sprak de woorden uit — ondersteboven.
De ballonnen begonnen te zweven, de slingers kronkelden als slangen, en de taartresten op Vladje’s gezicht begonnen opnieuw te groeien.

“OH!” riep Luma. “Tweede ronde taart!”
“NEE!” schreeuwde Vladje. “Ik word zo een gebakje met benen!”

Huubje rolde van het lachen.
“Dan kun je eindelijk iets nuttigs zijn: dessert.”

🎆 HET EINDE – OF IETS DAT DAAROP LIJKT

Tegen middernacht lag de woonkamer in puin.
De vloer plakte als karamel, de lamp knipperde op glitterstroom, en de geur van verbrande hoop hing in de lucht.

Moira zuchtte. “Nou… dat was magisch, toch?”
Vladje: “Als ‘magisch’ betekent dat ik een trauma heb opgelopen van een taart, dan absoluut.”
Luma: “Het universum lacht met ons mee!”
Vladje: “Nee, het universum lacht om ons.”
Huubje (half slapend op de tafel): “Zolang er nog eten is, lach ik ook.”

Vladje keek naar Moira en zei:
“Volgend jaar? Geen feest, geen taart, geen leven. Afgesproken?”
Moira: “Dus… pizza?”
“Ja. En stilte.”
“En wijn?”
“Veel wijn.”
Huubje: “En frieten.”

En ergens, heel zachtjes, viel nog wat glitter van het plafond.
Het huis zuchtte.
Vladje ook.

“Volgend jaar,” mompelde hij, “vier ik m’n eigen rouw.”