💥 De Groepssessie der Wanhoop

(Of: hoe acht mensen therapie verlieten en één hond applaus kreeg)

🛋️ HOOFDSTUK 1 – DE UITNODIGING DIE NIEMAND WILDE

“Vladje, goed nieuws!” zei Moira op een maandagochtend die meteen slechter werd.
“Er is een groepssessie voor stellen die willen groeien in begrip en communicatie!”

Vladje keek op van zijn koffie alsof ze net had voorgesteld om hem levend te begraven.
“Als ik met meer mensen moet praten dan strikt noodzakelijk, noem dat geen therapie. Noem dat oorlogsvoering.”

“Het is goed voor je,” zei Moira.
“En Huubje mag ook mee, want het is een ‘veilige, open omgeving’.”

Huubje spitste zijn oren. “Open omgeving? Dus met snacks?”

“Alleen thee en gezonde koekjes,” zei Moira.

“Dan blijf ik thuis en eet iets dat wél therapie biedt: frieten.”

Maar helaas – Vladje verloor, zoals altijd, het gevecht tegen Moira’s enthousiasme (en glitter).

🪷 HOOFDSTUK 2 – DE CIRKEL VAN VERWARDHEID

De groepsruimte was precies wat Vladje vreesde: warm licht, geurkaarsen, kussens, en mensen die glimlachten alsof ze net een lobotomie hadden gehad.

De therapeut heette Patrick, droeg linnen en sprak alsof elk woord door een pan wierook was gegaan.

“Welkom in onze veilige cirkel,” zei hij zacht.
“Vandaag werken we aan kwetsbaarheid.”

Vladje mompelde: “Mijn kwetsbaarheid ligt thuis. In een kast. Op slot.”

Patrick: “We beginnen met een check-in. Deel in één zin wat jullie voelen.”

Een vrouw naast hen zei: “Ik voel verbinding.”
Een man: “Ik voel groei.”
Moira: “Ik voel hoop.”

Vladje: “Ik voel spijt.”

Huubje: “Ik voel… honger.”

Patrick glimlachte. “Wat eerlijk. Mooi.”

💬 HOOFDSTUK 3 – DE DELING VAN DE ZIEL (OF WAT DAARVAN OVER IS)

“Laten we in duo’s delen wat ons in de ander triggert,” zei Patrick.
“Moira, jij begint.”

Moira straalde. “Vladje luistert nooit, moppert altijd, en geeft me het gevoel dat ik praat tegen een muur van sarcasme.”

Vladje knikte instemmend. “Een sterke samenvatting. Geen verbeterpunten.”

“En jij, Vladje?” vroeg Patrick.

Vladje leunde achterover. “Zij ademt met enthousiasme.”

De groep zweeg.
Patrick fronste. “En dat triggert je… waarom?”

“Het is luid. Optimisme weerkaatst in mijn hersenen als een brandsirene.”

Huubje kuchte. “Ik trigger hem ook als ik eet, adem of besta.”

Patrick: “Interessant. En hoe kunnen jullie dat transformeren?”

“Met afstand,” zei Vladje.
“Veel afstand. Bij voorkeur een landgrens.”

🪄 HOOFDSTUK 4 – DE VRIJGEESTIGE ADEMSESSIE

“Oké,” zei Patrick, “we gaan ademhalen vanuit ons hart.”
Iedereen sloot de ogen.
Behalve Huubje, die begon te snuffelen aan de theetafel.

Patrick: “Voel de lucht door je lichaam stromen.”

Pfffffft.

Iedereen opende zijn ogen.
De lucht trilde.

Patrick knipperde. “Eh… dat was een krachtige energetische loslating.”

Vladje keek droog: “Dat was een biologisch wapen.”

Huubje keek trots. “Ik noem het: trauma met geluid.”

Een vrouw in de cirkel fluisterde: “Ik proef het.”

Patrick deed alsof het niet gebeurde, maar zijn gezicht begon langzaam de kleur van kamillethee te verliezen.

🧘 HOOFDSTUK 5 – DE KNUTSELOEFENING DES DOODS

“Nu,” zei Patrick, “gaan we samen iets bouwen dat onze relatie symboliseert.”
Iedereen kreeg klei.

Moira maakte een hart.
Vladje rolde zijn klei tot een bal en zei: “Dit symboliseert mijn muur.”

Patrick: “Kun je het openbreken?”

Vladje: “Nee. Het is ovengebakken.”

Huubje had zijn klei opgegeten. “Ik symboliseer vertering.”

Patrick zuchtte, zijn zen verdampte hoorbaar.

🎤 HOOFDSTUK 6 – DE SLOTDEELRONDE DER GEESTELIJKE AFBRAAK

“Wat nemen we mee uit deze sessie?” vroeg Patrick, zichtbaar aan de rand van een zenuwinzinking.

Een vrouw: “Ik voel liefde.”
Een man: “Ik voel helderheid.”
Moira: “Ik voel groei.”

Vladje: “Ik voel dat ik de rekening niet ga betalen.”

Huubje: “Ik voel… borrelend.”

Patrick legde zijn notitieboekje neer.
“Excuseer me. Ik moet... eh… even naar buiten.”

Hij stond op, liep naar de deur, keek nog één keer naar Vladje en zei:
“U bent niet ziek, meneer. U bent... een concept.”

Hij vertrok.
De deur viel dicht.
Niemand sprak.

☕ HOOFDSTUK 7 – DE NABESPREKING BIJ KOFFIE

Thuis zat Moira mokkend op de bank.
“Waarom kun jij nooit iets serieus nemen?”

“Therapie is net daten,” zei Vladje. “Iedereen doet alsof, en niemand komt er gelukkig uit.”

“Hij wilde ons helpen!”

“Hij wilde ontslag nemen. Ik heb hem gewoon een duwtje gegeven.”

Huubje likte zijn poot. “Ik vond het wel gezellig. Gratis snacks, goeie akoestiek.”

Luma kwam binnen met een folder.
“Goed nieuws! Volgende week Groepsdans voor Emotionele Verbinding!”

Vladje keek op, zijn blik zo leeg dat de kamer kouder werd.
“Prima. Ik neem mijn schep mee.”

“Waarvoor?” vroeg Moira.

“Om mijn laatste restje geduld te begraven.”

💀 EPILOOG

Een week later hing er een bordje aan de deur van Patrick’s praktijk:

“Permanente Sabbatical.
Klachten en trauma’s graag opsturen per postduif.
Zonder bijlage.”