• "’k Heb dorst, mo nie naar water né kzie je denken."

• "Moira, laat mij gerust of 'k bijt oek in uwe bezemsteel!"

• "Wie heeft de gordijnen open gedaen?! 'k Roept de vakbond op!"

• "Ze zeggen liefde maakt blind… kzie niks meer!"

• "’k Lig liever in m’n kist dan in discussie met oe."

• "Wat scheelt er? Alles, da’s ’t probleem!"

• "Zonlicht? Da’s voor tomaten, nie voor mij."

• "’t Leven is al ambetant, gij moet er geen saus boven gieten."

• "Wi jom, ’k heb de eeuwigheid en toch stress."

• "Moira is gelijk da stof – ge geraakt er nie vanaf."

• "Wi Moira, ’t is gene kuiswedstrijd hé, 't is gewoon maandag."

• "’k Heb geen hartslag, maar gij doet mij flippen!"

• "Ik drink geen cola, 'k verkies O negatief."

• "Moira haar stem is sterker dan knoflook."

• "Wi zenne, da spiegels mij nie tonen, da’s puur gemak."

• "’k Mag dan dood zijn, maar 'k voel nog altijd frustratie."

• "Hoe meer mensen ik zie, hoe liever ik mijn vleermuzen heb."

• "Moira, da geet niemeer over kuisen hé, da is exorcisme!"

• "Wat een nacht… en 't is nog nie eens vrijdag de 13e."

• "Wi jom, ‘t leven zuigt – letterlijk in mijn geval."

• "Wi Moira, als blikken konden doden, 'k lag al 4 keer plat."

• "Nachtwerk? Da’s romantisch. Tot gij begint te zagen."

• "Ze zeggen stilte is goud, geef mij dan een fortuin."

• "Ge weet da ze zeggen ‘rust in vrede’? Probeer da met Moira."

• "’k Lig plat… nie van de lach, van het leven."

• "Als ge denkt dat ik gevaarlijk ben, wacht tot Moira honger heeft."

• "Eten is voor mensen… ik verkies drama."

• "Zat er weer knoflook in de soep? Moiraaaa!"

• "Wi jom, ik zou nog liever buiten slapen dan nog één mop van u horen."

• "’k Heb geen schaduw, maar ge hangt al jaren over mij."

• "Ambetant zijn is een kunst, en gij zijt Picasso."

• "Mijn cape staat beter dan uw attitude."

• "Ge weet da ik u graag heb… vanop afstand."

• "Moira, kunt ge misschien fluisteren zoals een normale heks?"

• "Wi, ik bijt… maar alleen als ge het vraagt."

• "Zeg, ge zijt gelijk een rookmelder – lawaai en paniek zonder vuur."

• "’k Ben 800 jaar oud en nog altijd nie gewoon aan drama."

• "Zelfs Dracula zou zeggen: ‘laat die mens gerust’."

• "Moira, ge maakt meer stof dan ne bibliotheek in ’t spookhuis."

• "Laat me gerust, 'k zit in vakantiemodus – voor de volgende 100 jaar."

• Wi Vladje, ge zijt weer bezig zeker…”

• “Zeg, ‘k zweer ’t, nog één keer en ’k sla met m’n bezem!”

• “Ge noemt da leven? ’t Is gene sitcom hé, da’s gewoon ellende.”

• “Wi jom, ’k ben nie ambetant, da’s gewoon m’n gezicht.”

• “Als ’k zou vliegen op woede, zat ik al lang in Spanje.”

• “’t Is nie omdat ik lach dat 'k u leuk vind hé.”

• “Opruimen? Da’s toverij zenne, elke keer weer.”

• “Vladje, moede da nu echt doen om vier uur ’s nachts?”

• “Ge zijt ne vampier, geen puber!”

• “Wat gij noemt ‘romantiek’ is bij mij gewoon vuiligheid.”

• “Mijn bezem veegt nie alleen stof, hé manneke.”

• “Ge moete nie denken da ge speciaal zijt, ik erger mij aan iedereen.”

• “Goeiemorgen? Voor wie?! ’t Is maandag.”

• “Wi zenne, da was m’n glimlach, bewaar hem goed, hij komt zelden terug.”

• “’k Geloof in magie, maar nie in uw uitleg.”

• “Wi jom, als ge zoekt naar gezond verstand, sla Vladje over.”

• “Ge zit weer in uwe kist hé? Zo gemakkelijk om niks te doen.”

• “Als ge nie kunt helpen, zwijgt dan gewoon.”

• “'k Heb knoflook op zak. Vraag nie waarom. Vraag waarom nie altijd.”

• “Wi zenne, als ik zou tellen hoe vaak ge lastig zijt, ’k was nooit klaar.”

• “Ge weet da ge een vampier zijt, géén drama queen?”

• “Laat me gerust, 'k ben bezig met serieuze zaken: dweilen.”

• “Nog ene mop en 'k steek u om in vleermuissaus.”

• “Ge zoudt beter slapen in plaats van denkte doen.”

• “Wi Vladje, ge zuigt – en dan bedoel ’k nie alleen bloed.”

• “'k Heb geen tijd voor uw eeuwig gejammer.”

• “Doe wat nuttig, of verander in stof.”

• “Mijn katten verstaan meer dan gij.”

• “Als blikken konden doden… ge waart al twee keer verbrand.”

• “Ge zijt gene schaduw, maar hangt toch altijd aan mij vast.”

• “Als ik ‘u help’ zeg, bedoel 'k meestal nie gij.”

• “'t Is hier geen griezelfeest, 'k ben gewoon moe.”

• “Wi, ge moogt naar buiten – met de vuilbak.”

• “Da uw haar zo ligt is geen stijl, da’s gewoon pech.”

• “Wi jom, ge komt van de middeleeuwen, maar 't is uw attitude die oud is.”

• “Zet die cape af, ge doet gelijk of ge belangrijk zijt.”

• “Mijn geduld is gelijk mijn vloer – pas gepoetst en ge maakt het vuil.”

• “Magie lost veel op, behalve Vladje.”

• “'k Heb liever stilte dan uw uitleg.”

• “Ge zijt weer bezig hé, ne hele nacht lang… en niks veranderd.”

Hoofdstuk 1: De Nacht van de Vlammenregen

Het was geen gewone nacht.

De lucht boven het Grijze Woud gloeide rood als vurige as, terwijl vonken uit de hemel vielen als vurige sneeuwvlokken. Sommigen noemden het de “Vlammenregen” – een zeldzaam kosmisch fenomeen waarbij de maan in brand leek te staan en de bomen zachtjes knetterden zonder te verbranden. Voor gewone mensen een spectaculair natuurverschijnsel. Voor magische wezens? Pure chaos.

Moira had het niet zien aankomen. Zoals gewoonlijk zat ze in haar scheefgezakte tovertoren, diep weggedoken in een boek over “Liefde en Lust tussen Lantaarngeesten”, met een kop dampende nachtthee en een kat die verdacht veel op een rookwolk leek.

Tot plots de vloer onder haar trilde.

“Als dat weer die kabouter is met z’n bladblazer…” mopperde ze.

Ze vloog naar buiten op haar bezem, haar loshangend haar als een zwarte wervelstorm, haar jurk vol pioenbloemmotieven klapperend in de wind. Ze volgde het lichtspektakel tot aan de rand van het bos waar de magische energie daverde alsof de wereld z’n adem inhield.

En daar… boem… vloog iets tegen haar aan.

Of eerder: iemand.

Hij had lang zwart haar dat leek alsof hij het steevast negeerde, een lange mantel die dramatisch wapperde ondanks de windstilte, en ogen zo donker dat zelfs het maanlicht erin leek te verdwalen. Zijn naam? Vlad. Een vampier. Chagrijnig, onbeschoft en… charmant op een irritante manier.

“Ziet gij ni waar ge vliegt, vleermuis-met-middenscheiding?!” riep Moira terwijl ze overeind krabbelde.

“Gij zijt degene die met een vliegende schuurborstel door ’t luchtruim raast alsof ge ne postduif achtervolgt,” antwoordde Vlad zonder ook maar met zijn ogen te knipperen.

Ze stonden oog in oog, klaar om elkaar verbaal in mootjes te hakken, toen de lucht ineens openscheurde.

Uit de scheur viel een zwerm vonkende, grommende weerwolven – opgehitst door de vurige energie. Moira’s kat verdween met een “poef” en veranderde in een fles absint (zoals altijd bij paniek), en Vlad mompelde iets als: “Verdomme, ik wist dat ik m’n avondrust niet moest verlaten.”

Samen – met de tegenzin van een puber in een afwasrooster – vochten ze zij aan zij. Moira gooide vuurballen alsof ze waterballonnen waren, Vlad veranderde in rook, verscheen achter de beesten en fluisterde hen woorden toe die hen lieten bibberen van angst (of koude).

Uiteindelijk lagen de weerwolven puffend op de grond, verslagen maar in leven, snurkend alsof ze een all-you-can-eat barbecue hadden overleefd.

“Niet slecht,” gaf Vlad toe.

“Voor een vleermuis met pretentie,” kaatste Moira terug.

Ze keken elkaar aan. Even maar. En er gebeurde iets. Niet veel. Niet weinig. Een vonkje. Of het van de lucht kwam of van hun blik? Niemand wist het.

Toen brak Moira het moment:
“Als ge denkt dat dit betekent dat we vrienden zijn, denkt ge verkeerd. Morgen vergeet ik uw naam.”

“Da’s oké,” zei Vlad met een klein grijnsje. “Ik vergeet die van u ook. Misschien.”

Ze vlogen elk hun kant uit. Maar in het duister, tussen de smeulende bomen en grommende nachtdieren, wist het universum al lang wat zij nog niet wisten:
Dit was nog maar het begin.

Hoofdstuk 2: De Bezwering van de Gebroken Spiegel

De volgende ochtend – als je het ochtend kon noemen in een bos waar de zon zich meestal gedroeg als een luie werknemer met burn-out – werd Moira wakker met een vreemd gevoel.

Ze had gedroomd van vleermuizen die een liefdeslied zongen en een vampier die haar een pompoen aanbood in de vorm van een hart. Onrustwekkend. Ze moest dringend stoppen met absint-thee voor het slapengaan.

In de verte klonk gefluit.

Niet vrolijk fluiten, zoals een dorpsidioot met een houten fluit. Neenee. Dit was sardonisch fluiten. Flirten met dreiging. En het kwam van... Vlad.

Hij zat op een rots. Met een spiegel. En een geit.

“Ge hebt een geit,” zei Moira, terwijl ze op veilige afstand bleef.

“Ge hebt ogen, proficiat,” antwoordde Vlad droog. “Dit is Maurice. Hij eet alleen zwarte rozen en demonische boekhouders.”

Moira fronste. “En wa doet gij hier? Dit is mijn kant van ’t bos.”

Vlad hield de spiegel omhoog. “Ge kent toch de Legende van de Gebroken Spiegel?”

Ze schudde haar hoofd, al klonk de naam vaag bekend. Misschien uit een van haar schoolboeken. Of uit een vloek die ze ooit uitsprak op een ex-minnaar met kromme tanden.

Vlad zuchtte theatraal. “Als twee magische wezens elkaar bij een vlammenregen ontmoeten en diezelfde nacht een spiegel vinden die in zeven stukken gebarsten is, dan... zitten ze vast aan mekaar.”

Moira lachte hardop. “Dat is de grootste zever die ik ooit gehoord heb. Hoeveel wijn waart ge aan 't drinken tijdens uw avondwandeling?”

Vlad wees naar de spiegel. “Kijk zelf.”

Ze keek. En inderdaad – in de spiegel weerkaatste niet haar reflectie, maar... een scene van vannacht. Zij en Vlad, schouder aan schouder. Weerwolven. Vuur. Oogcontact. En op de achtergrond, heel subtiel... een hartje. Een hartje!

“Dat is trucage!” riep Moira.

“Dat zegt ge nu, maar ge voelt het ook hé,” mompelde Vlad.

Moira draaide zich om. “Ik voel alleen dat ik mijn kat kwijt ben, mijn bezem ergens in een boom hangt, en dat ik een vampier in m’n persoonlijke ruimte heb met een geit die mij bekijkt alsof ik sla ben.”

De geit mekkerde.

Toch bleef ze staan. Ze ging niet weg. En Vlad ook niet. En zo zaten ze daar. Met een spiegel die hun lot verzegelde, een geit met attitude, en een stilte die... comfortabel begon te worden.

Tot Moira zei:
“Ge hebt tandpasta nodig, trouwens.”

En Vlad zei:
“Ge ruikt naar prikkeldraad en peperkoek.”

En ze lachten. Samen.

Hoofdstuk 3: Het Bloedthee-incident

De dag nadat Moira en Vlad de magische spiegel hadden ontmoet (en ongewild elkaars lotgenoten waren geworden), probeerden ze allebei de situatie te negeren. Of beter gezegd: te minimaliseren.

Moira zat in haar hut, driftig kruiden te sorteren en sarcastisch met haar bezem te praten. “’k Zeg het u, ze moesten vampieren verplicht laten inenten tegen dramatisch gedrag.”

Buiten hoorde ze gerommel. Geen donder, maar een ongemakkelijke struikelpas gevolgd door een geamuseerde vloek.

Vlad.

Met een mandje.

“’k Heb bloedthee meegebracht,” zei hij, alsof dat iets was wat je spontaan aan een heks gaf op een woensdag.

Moira staarde. “Ge bedoelt... thee gemengd met bloed?”

Hij knikte trots. “Vers van het beest. En het is fairtrade.”

Ze nam het kopje, rook eraan, en zei: “Ge zijt ziek.”

“Ge zijt mooi als ge kwaad zijt.”

“En gij zijt lelijk als ge probeert te flirten.”

Ze nipte. En nog eens.
En dan, totaal onverwacht...

BOEM.

Moira spuwde alles uit over haar eigen kat, die daardoor plots met een hanenkam van infusie rondliep.

“Wat is da?!” krijste ze. “Da smaakt naar de oksel van een trol!”

Vlad haalde zijn schouders op. “Klein vergissingske. Blijkbaar was het geen bloedthee, maar tomatensap met look en een vleugje rattenstaart. ’t Was in promotie.”

Moira’s ogen schoten vuur. Letterlijk. Kleine vlammetjes dansten op haar wimpers. “Gij brengt mij rattenstaart-sap?! In mijn huis?! Terwijl ge weet da 'k allergisch ben aan wansmaak?!”

Vlad grijnsde. “Maar ik heb ook koekskes mee.”

Ze keken elkaar aan.
Zij vol woede.
Hij vol onschuld.
De kat vol thee.

Moira zuchtte diep, hield haar hand boven het kopje en mompelde een spreuk. Ploef!
Het sap veranderde in echte thee.
Met smaak. En elegantie. En nul procent rat.

Vlad nam een slok. “Da's lekker. Ge zijt ne tovenares, seg.”

Moira smakte met haar tong. “En gij zijt een ramp met cape.”

En zo zat het duo daar weer. Samen.
Met thee, een ongewassen geitenkaaskoekje, en een kat die rook naar cocktail.

Hoofdstuk 4: De Dans van de Vergeten Spreuk

De maan stond hoog en scheef, zoals een bezopen discobal boven het donkere bos. In de verte klonk het mysterieuze gebrom van iets dat ofwel een pratende paddenstoel was, ofwel Vlad die in zijn slaap Latijnse woorden mompelde. Moira was nog wakker. Niet omdat ze bang was. Nee, zij had net een nieuw spreukenboek op de kop getikt — “Gevarlijk Getover voor Gevorderden met Geduld (en Geiten)” — en was bijzonder geïnteresseerd in hoofdstuk 9: De Dans der Vergeten Spreuken.

Volgens het boek kon je met een specifieke dans een verloren spreuk terughalen. De enige voorwaarde? Je moest die dans samen uitvoeren met... een persoon met wie je een onverklaarbare band had.

Moira sloeg haar boek dicht en keek zuchtend naar buiten.
“En natuurlijk is er maar één halve dode die aan die beschrijving voldoet...”

Even later stond Vlad in haar woonkamer. In een onesie. Met batmanprint. “Ge hebt me opgeroepen?”

Moira knikte. “’t Is dringend. We moeten samen dansen.”

Vlad’s ogen glommen. “Ge meent da toch ni? Een romantische dans onder de sterren?!”

“Nee gij lompe vampier, het is een bezweringsdans. Eén foute pas en we eindigen als pudding.”

Vlad keek beteuterd naar zijn sloefen. “’k Heb niet veel danservaring hé. Alleen in 1723 op het bal van de bloedbaronnen... toen heb ik per ongeluk iemands tante in brand gestoken.”

Moira greep zijn arm. “Ge moet gewoon mij volgen. En vooral: nie denken. Ge zijt daar goed in.”

Buiten, onder het maanlicht, begonnen ze te bewegen. Moira sierlijk, Vlad alsof hij net een cactus had ingeslikt.
Links, rechts, draai, sprongetje... klap!
Plots flitste het maanlicht feller. De wind zwol aan.

“Voelt ge dat?” fluisterde Moira.

“Ik voel vooral mijn rug,” kreunde Vlad. “En iets dat lijkt op een nierkramp.”

En toen — KRAK! — de lucht spleet open, een gouden gloed daalde neer en daar… verscheen een glinsterend perkament: De Vergeten Spreuk van Sincera.

Moira greep het met trillende handen. Ze kon niet geloven dat het gelukt was.

Vlad keek haar aan, zijn haar stond schuin, z'n cape was half opgevreten door een mot.
“Hebben we da nu echt gedaan? Da was… magisch.”

Moira knikte traag. “Gij zijt nog altijd een klungel, maar misschien… just misschien… hebt ge iets van talent.”

Hij glimlachte, trots als een vampier die voor ’t eerst zelf zijn tanden heeft gepoetst.

En de kat?

Die stond op z’n achterpoten en deed mee. Gelijk een bezeten flamencodanser.

Hoofdstuk 5: De Bloedmaan en de Bezopen Bezwering

Het was één van die nachten waar de lucht ruikt naar bliksem, angst en... gebrande toast. De bloedmaan stond dreigend aan de hemel, groot en rood als een slecht geslaagde tomatensoep. Moira voelde het in haar botten — letterlijk, want haar bezemsteel had vandaag weer op haar teen geleefd. Er hing magie in de lucht. Zware magie. Onstabiele magie. Of zoals Vlad het noemde:

“’t Ruikt alsof iemand een toverdrank met look en Red Bull gemengd heeft.”

Moira had een plan. “We moeten de spreuk van Sincera activeren. En daarvoor hebben we drie dingen nodig: een druppel onschuldig bloed, een vlokje middernachtmist… en…”
Ze zweeg even, dramatisch.
“… een lach van een vampier.”

Vlad verslikte zich bijna in zijn eigen cape. “Wat?! Maar ik lach ni zomaar! Ik heb in eeuwen ni gelachen, behalve toen er iemand op een kerstbal ging zitten.”

“Da weet ik,” zei Moira. “Maar da’s net het punt.”

Ze begonnen aan het ritueel. Moira haalde met haar pink een minuscuul sneetje — bloed: check. De mist kwam vanzelf aanrollen — middernachtmist: check.
Nu nog... de lach.

“Komaan Vlad, denk aan iets grappigs,” moedigde Moira hem aan.

“Zoals wat? De energiefactuur van een draak? De ochtendkapsel van een weerwolf?”

Ze probeerde alles. Flauwe moppen. Oude foto’s van hem in een glittercape. Zelfs haar kat — die per ongeluk in een toverketel was gesukkeld en nu sprak met een Iers accent — deed een stand-uproutine. Niks.

Tot plots, toen Moira struikelde over haar eigen toverstaf en met haar hoofd recht in de pompoensoep dook, gebeurde het.

Eerst was er stilte.

Toen...
“GNNN-hahaha-snrrr—”
En jawel. Vlad lachte. Een echte, gierende vampierenlach.

De lucht veranderde van kleur. Het perkament vlamde op. De spreuk gloeide op hun huid als een warme herinnering.

Maar toen...

PLOP.
Een tweede Moira verscheen.

En die riep meteen: “Wat staa’k hier te doen?! Waar’s mijn koffie?!”

Moira keek naar Vlad. “Oei. We hebben de bezwering verkeerd uitgesproken.”

“’t Was links draaien voor de lach, ni rechts!” panikeerde Vlad.

En dus stonden er nu twee Moira’s. Eén boos. Eén nog bozer.

En de kat?
Die greep z’n valiesje en zei:
“J’ weet wa? Ik ga logeren bij de kobolden. ’k Heb er gene goesting meer in.”

Hoofdstuk 6: De Gestolen Choco Pasta

Het was een doodstille nacht. Geen kraakje, geen piepje, geen kwakende kikker in de gracht. Enkel het zachte gesnurk van Moira, diep in dromenland, met een lege pot choco pasta stevig vastgeklemd in haar armen als ware het een knuffelbeertje.

Maar in de verte… schoven bladeren. Kraakte een tak. En ergens achter een struik lag hij op de loer:
Vlad.

De vampier.
De chocoliefhebber.
De nachtraider.

“’k Kan er niks aan doen,” fluisterde Vlad tegen zichzelf. “Da spul is gelijk toverdrank voor m’n ziel. Ik heb het nodig.”

Hij zette z’n zwarte muts op — een maatje te klein, waardoor zijn oren als vleugeltjes omhoog staken — en sloop naar Moira’s huis. Met een dramatische zwaai vloog hij over de haag (en bleef hangen in een wasdraad vol onderbroeken), tot hij zich al krassend over het dak liet zakken.
Via het keukenraam – dat ze uit gewoonte altijd op een kier liet voor haar kat – wrong Vlad zich naar binnen. Letterlijk wrong. Zijn cape zat vast, zijn knie kraakte, en hij verloor onderweg z’n rechtertand.

Binnen in de keuken ging het pas echt mis.

Eerst liep hij tegen de bezemsteel. Toen sloeg hij per ongeluk de pan van het fornuis. En terwijl hij op zoek was naar de choco pasta, haalde hij de hele voorraadkast overhoop. Suiker, cornflakes, een blik erwten op zijn teen — de hele mikmak. Maar uiteindelijk…
BOEM!
Daar stond ze. Glanzend. Hemels. De choco pasta.

Hij begon gulzig te lepelen, rechtstreeks uit de pot. Eén lepel, twee, drie, twaalf... En ja hoor, toen vond hij ook de paaseitjes. Het werd een chocoladeslagveld. Zijn witte vampiertanden waren nu bruin, zijn cape plakte aan zijn kin, en ergens tussen pot en dop had hij een halve servieskast meegepakt.

Boven in haar bed draaide Moira zich om.

“Wadde... da’s wéér geluid van beneden…”

Ze sloop naar het trappengat, nog half slaperig en haar haar recht omhoog als een afgeschoten bezem. Maar toen ze naar beneden tuurde… niets. Geen beweging. Enkel de zachte geur van hazelnoot en schuld.

Vlad, ondertussen, zat buiten al op z’n fiets (die hij had gejat van een kabouter), proppend met z’n zakken vol paaseitjes. Hij gleed bijna uit op een lege choco pot en mompelde:
“Da was 't waard.”

De volgende ochtend vond Moira het slagveld: chocoladesporen, een verdwenen pot, paaseitjes weg en op de muur de woorden:
"Sorry not sorry. — V."

Ze zuchtte diep, trok haar toverjas aan en mopperde:
“Allee jong, ’k kan weer naar de winkel.”

En in de verte, ergens op een kerktoren, hoorden de duiven Vlad nog boeren.

Hoofdstuk 7: De Nacht van de Loekwaas

’t Was weer zo’n dag, é. Moira, op d’r best — of eerder: op d’r irritantst. Ze zat heel den dag op Vlad zijn kap te tetteren. “Zeg Vladje, wistje da ik vannacht in oew gezicht ga ademen, mè look? Pure look, rauw, recht van ’t mes!” fluisterde ze met haar lippen vol knoflookadem. Vlad rolde gewoon met z’n ogen. Hij had erger meegemaakt in Transsylvanië. En daar hadden ze tenminste nog respect voor persoonlijke ruimte.

Maar Moira stopte nie. “K'wenst u een nacht vol onrust toe, zulle. Geen seconde slaap, vladke!” Ze cackelde alsof ze zelf al d’r eigen vloek voelde werken. Alleen... Vlad was geen gewone mens. Nee nee, da wist ze ondertussen wel. Wat ze nie wist, was dat Vlad die nacht besloten had om zelf es wat onrust te serveren — op z’n vampiers.

Toen het donker werd, begon het. Moira lag nog maar net te woelen onder haar dekbed met vleermuisprint, of er klonk getik tegen de muur. Tik… tik… tik-tik… zoals een kabouter met ADHD. “Wat is da nu weer?” siste ze. Ze kroop recht, ogen wijd open, maar de kamer was leeg. Of da dacht ze toch.

Stoelen begonnen langzaam te schuiven — één voor één, krassend over de vloer gelijk krijt op ’t bord. Dan plots: FLOEF! FLOEF! Rondfladderende cavia’s — vanwaar kwamen die zelfs? Vlad had ze geleend van de buren, die dacht dat het voor ’ne schoolproject was. “Chaos met pelsjes,” fluisterde hij met een grijns van oor tot oor.

Moira, intussen, in pure paniek. Ze greep naar haar hals: “Hij es in m’n nek gebeten!” riep ze, half slapend, half paranoïde. Maar ’t was gewoon haar eigen haar die voor de eerste keer in jaren een krul maakte.

Vlad stond buiten onder haar raam, met z’n armen gekruist, tevreden aan het glimlachen. “Lookadem of nie, gij leert da wel af, madam.”

Hoofdstuk 8: "De Verdwenen 30 Sekonden"

Moira, da heksje vol chaos en plannen, zat weer olmoal in de stress. 't Was nog moar 9u smorgens en ze was al bezig mee brandnetelsoep, ajuinthee, en nen kruidenmix die volgens heur "den tijd kon rekken"... moar niks hielp.

"WOAR ZIJN M’N 30 SEKONDEN?!", krijste ze deur 't kot. Ze had da gevoel da ze iéts gemist had. Iéts belangrijks. Ze loepe van de keuken nao de wc, doorn de slaapkamer, en trek alles open.

Onder de zetel? Niks. Achter de bloempotten? Enkel nen verdwaalden sok en nen halve wortel. Onder de kast? Gevaarlijke stofpluimen en nen cavia die heur kwaad aankeek.

Ze begon luidop te mompeln:
"Da kan nie eh… 30 sekonden… woar zitten da nu toch! Tijden lopen hier weg zonder mij te zeggen! D'as hekserij tegen mij!"

Ze zocht zelfs achter d'ijskast — da ding begon ineens warm te blazen in plaats van te koeln — "Aha! Teekens van tijdstoringen!"

Uiteindelijk stond ze, compleet door 't lint, met de soep aan 't overkoken, ajuinthee in heur haar, en nen paniekige blik alsof ze nen deadline had bij Dracula zelf.

Moira werd mottig. Letterlijk. Want da waren natuurlijk gene 30 sekonden da weg waren… da was nen hele voormiddag.

"Volgende keer pak'k gewoon nen horloge... of Vladje zen klok."

Hoofdstuk 9: "Netflix en narigheid"

’t Was een dinsdagavond, zo eentje da je denkt: 't wordt gezellig! Moira en Vladje hadden afgesproken om samen ne keer Netflix te doen. Goe knus op de zetel, dacht Vladje nog.

Moira, altijd druk en chaotisch, kwam af met ne fles “mysterie-elixir” (lees: iets da smaakte alsof ‘t vanachter den dampkap gekookt was). Vladje, op zijn beurt, had voor de hapjes gezorgd… ofja, hij had de halve supermarkt leeggekocht. Chips, choco-reep’n, zure beertjes, iets dat precies lebberende oogballen was — de klassiekers, quoi.

Ze ploffen zich neer. Moira giet voor zichzelf nen halve bokaal elixir uit en kijkt naar Vladje:

“Wat? Ge hebt tanden, pakt zelf iets.”

Vladje, die zijn choco-lollies telt als bezittingen, deelt natuurlijk niets.

“Gij zijt toch ne vampier, ni ne vreetzak,” sneert Moira.

Moira, kwaad omdat Vladje zelfs de popcorn voor zich alleen houdt, stoempt naar de kast voor haar eigen knabbels. Terug op de zetel trekt ze het fleece deken over haar eigen schouders, tot Vladje als een bibberende koukleum naast haar zit.

Tien minuten later: “Wadde gij bekijkt?” vraagt Vladje.

“Drama met heksen!” zegt Moira trots.

“Oe boeiend…” zegt Vladje, en zapt tijdens een spannende scène naar ne natuurdocumentaire over algen.

Moira springt recht, ogen fonkelend als vurige sterren.

“Ge hebt het verpest!” gilt ze, grijpt de fleece en stampt naar boven.

Maar Vladje, niet van zijn melk te brengen, krijgt vijf minuten later de fleece in zijn gezicht gesmeten van boven de trap.

“Alstublieft, koukleum!” roept ze.

Vladje klapt de fleece open, snuffelt eraan.

“Ah, nog warm. Merci, Moira!”

Hij nestelt zich zalig in zijn dekentje, zapt naar zijn favoriete serie over rare vogels, en mompelt tevreden:

“Da’s pas ontspanning zonder hekserij.

Hoofdstuk 1: Het huus van Moira

’t Was een stille nacht, of toch... totdat Vladje ineens goesting kreeg om Moira een beetje te ambeteren. "Kween wa, 'k zal de wifi is platleggen," grijnsde hij in z’n kist. "Da zal ze voelen, geen berichten, geen spraakmemo's, stilte. Hemels!"

Moira, die zoals altied 3 dingen tegelyk aan 't doen was, stuurt nog snel ene laatste boodschap: “Zeg Vladje, moej me nie storen hé. Kben bezig mn huus aan de kant doen.”

Vladje fronsde. "Wa?! Ze is heur huus aan 't verzetten?!" Paniek! Want als da huus verzet is, woar gon ze dan wonen? En vooral... wie gon me dan nog iriteren?

Heel de nacht zwerft Vladje door de straten. Rond de Leie, over de velden, achter tuinhuisjes, onder struiken, hij zoekt naar dat "verplaatste huus". Niks te vinden. Enkel nen boze egel en nen slapende cavia.

Tegen den ochtent is hij mottig, z'n cape vol spinrag en z'n haar in de war. Hij strompelt terug naar z’n kist, mompelend: “’t Is nie normaal. Da mens zegt dat met ’t gemak gelijk of ’t ne kast is dat je verschuift!”

Intussen stuurt Moira opnieuw, heel kalm:“Wi jom, ik bedoelde gewoon kuisen hé... gij en uw logica.”

Vladje? Die ligt in z’n kist met een icepack op z’n voorhoofd. En de wifi? Die ligt nog altijd plat.