🎃 Hoofdstuk 12 - Halloween: De Nacht van Absolute Sociale Ondergang
Of: hoe ik ontwaakte in de gedaante van een halfdode paling, Moira de ruimte deed vervullen met een ongezonde dosis ochtendoptimisme, Vladje zijn emigratieplannen concreet begon te maken, Luma ontplofte van hyperenergie en Huubje transformeerde in een op suiker belust monstertje.
De ochtend na die fysiek vernietigende fitnessdag – een dag die spieren aan het licht had gebracht waarvan ik het bestaan slechts vermoedde in de folterkamers van middeleeuwse kastelen – werd ik wakker met het distinctieve gevoel van een vers gevangen paling die tevergeefs probeert grip te krijgen op een glibberige rots: mijn lichaam was één kloppend, protesterend weefsel van pure misère, en zelfs mijn ziel leek diepe spierpijn te hebben.
De genadeloze realiteit, echter, kende geen mededogen voor mijn lijden.
Want het was Halloween.
En Halloween staat, zoals iedereen weet, synoniem voor een onophoudelijke stroom van geschreeuw, vermomde menigten, en gedwongen sociale interacties – een heilig trio van verschrikkingen waarvoor ik het liefst direct asiel zou aanvragen in een eenzaam, verlaten klooster.
Ik lag nog in een foetushouding te overwegen of verlamd raken een geldige uitweg was, toen Moira mijn deur openbeukte met het enthousiasme van een persoon die nooit heeft gekend wat het is om lichamelijk leed te ervaren.
"ONTWAAK, SLAPERIGE STERFELING! Het is de dag waarop de grenzen tussen de werelden vervagen en wij ons vermommen om de angst te verdrijven!" riep ze, haar ogen schitterden als twee keiharde glitterbommen vol vrolijke dreiging.
Ik slaakte een gekreun dat diep uit mijn door melkzuur verzuurde ziel leek te komen. "Moira... ik smeek het je, mijn lichaam is nog niet hersteld van de anatomische les die gisteren mijn beenspieren me gaven. Ik ben een hoopje menselijke bouillabaisse"
Ze wuifde mijn klacht weg alsof het een vervelend vliegje was dat haar grandioze visioen in de weg zat. "Opstaan! We gaan 'trick or treat'en! We gaan de couleur locale omhelsen! We gaan gezelligheid consumeren alsof het een sacrament is!"
Gezelligheid.
Dat ene woord alleen al activeerde direct mijn braakreflex en deed mijn maag samentrekken.
Net op het moment dat ik me wilde omdraaien en mijn eigen dood in scène wilde zetten, verscheen Vladje in de deuropening, gehuld in een ochtendjas van pure, onvervalste zwaarmoedigheid.
Hij staarde me aan met de blik van een man die zijn eigen begrafenis regelt en zei met een diepe, dramatische zucht:
"Mocht je, tegen beter weten in, toch deelnemen aan dit sociale schouwspel, dan zal ik je vergezellen. Niet uit enige vorm van vreugde of anticipatie, dat moet duidelijk zijn, maar louter uit een plichtsbesef om je niet alleen achter te laten in de afgrond van de menselijke interactie. Dit is een daad van medemenselijkheid, geen instemming."
Ik wilde hem bedanken voor zijn opofferingsgezindheid, maar door de allesoverheersende spierpijn ontsnapte er slechts een piepend geluid aan mijn lippen, het geluid van een speelgoedfluitje dat sterft in een verlaten steeg.
Verderop in de gang klonk een geluid dat begon als een angstaanjagende grom en eindigde in een oorlogskreet.
Dat was Huubje, die in zijn pure terror-modus was geschakeld.
Hij rende heen en weer met een pompoenemmer, beet in de hoek van de gangkast alsof het een vijand was, en ademde met de gejaagde intensiteit van een commandosoldaat die zich voorbereidt op een aanval op een fort van marsepein.
Luma daarentegen...
Luma was het absolute tegenovergestelde.
Die was HYPER.
Niet het alledaagse hyper van een kind met een suikerrijk ontbijt.
Nee, dit was het soort hyper dat doet denken aan iemand die een bad heeft genomen in een vat energie drank en nu klaarstaat om het universum te bestrooien met liefdesglitter op plaatsen waar het absoluut niet gewenst is.
Ze vloog mijn kamer binnen, wierp haar armen in de lucht en schreeuwde: "GELUKKIGE ENGE LIEFDESDAG!" waarbij ze spontaan een wolk glitter uitstortte die zich onmiddellijk en onherroepelijk nestelde in mijn haar, mijn lakens, de poriën van mijn huid en, naar ik vermoed, voor altijd deel zal uitmaken van mijn nierfilters.
"NEE!" probeerde ik te schreeuwen, maar het kwam eruit als een verkouden kreet, "ER BESTAAT GEEN GELDIGE REDEN OM VOOR TIEN UUR 'S OCHTENDS GLITTER TE VERSPREIDEN!"
Ze knikte alsof ik een briljant idee had bevestigd. "Perfect! Dan plan ik de volgende lading in voor tien uur precies!"
👻 Het verkleedproces: een tragedie in drie bedrijven
Moira daalde de trap af in een heksenkostuum dat zo uitbundig glinsterde dat het leek alsof een discobal in een gevoelige crisis was geraakt en vervolgens ontploft was tegen een muur van zwarte stof.
"Welk oordeel velt u over mijn verschijning?" vroeg ze, terwijl ze een dramatische pirouette draaide.
Ik wilde iets zeggen in de trant van "je ziet eruit als een kerstbal die een crisis heeft", maar Vladje was me, zoals altijd, te snel af.
Hij bekeek haar van top tot teen, nam een diepe, vermoeide teug lucht en sprak:
"Moira... je presenteert jezelf als een glittergranaat die, vol berouw over de aangerichte schade denkt, en dringend therapie nodig heeft."
Luma verscheen in een outfit die moest doen denken aan een bosfee, maar dankzij de resterende magie van gisteren straalde ze nog steeds alsof iemand een kerstster in haar borstkas had geïmplanteerd.
"Ik straal van geluk!" kondigde ze aan.
Vladje bekeek haar met een onverstoorbare, klinische blik:
"Inderaad. Het valt klinisch te omschrijven als een vorm van low-level straling. Ik zou, voor de zekerheid, een afspraak maken met een oncoloog."
Huubje arriveerde ten slotte, verkleed als... zichzelf.
Uitgerust met een emmer.
En een blik in zijn ogen die sprak van een diep, primitief verlangen.
Moira, ietwat verward, vroeg: "En wat stelt jouw kostuum precies voor, kleine vriend?"
Hij antwoordde met de onwrikbare overtuiging van een generaal:
"Ik ben... het GEVAAR in eigen persoon."
🕸️ Het trick-or-treaten: een sociale catastrofe van epische proporties
We waren nog geen vijftig meter van huis verwijderd of de eerste tekenen van de naderende ramp dienden zich al aan.
Luma klopte bij het eerste huis aan, zwaaide met haar toverstaf naar de deur en commandeerde met volle overtuiging:
"Open u, zoals een sesamzaadje!"
En werkelijk...
De deur zwaaide open.
De bewoner, een man met een lepel erwtensoep halfweg naar zijn mond, staarde geschokt, liet zijn lepel op de grond vallen en prevelde:
"Hoe in hemelsnaam heb je dat gedaan?!"
"Het is de pure magie van de feërieke liefde!" riep Luma.
"Het was een defect slot, waarschijnlijk veroorzaakt door vocht," mompelde Vladje gelijktijdig.
Typisch.
Op straat trilde mijn lichaam nog na als een aftastende seismograaf van de fitness-hel.
Elke stap voelde aan alsof mijn scheenbenen collectief besloten hadden om het werk neer te leggen en een staking te beginnen.
Moira liep trots voorop, maar haar glitterjurk functioneerde als een optisch seinvuur dat niet alleen kinderen, maar ook automobilisten, voorbijvliegende vogels en een verbijsterde postbode verblindde, die uitriep: "Mijn ogen! Ik word aangevallen door een fonkelende orkaan!"
Huubje, ondertussen, annexeerde snoepgoed alsof hij de hoofdrol speelde in 'Ocean's Eleven: The Hedgehog Edition'.
Hij ontving dubbele porties omdat de hele buurt hem 'schattig' vond, terwijl ik met eigen ogen zag hoe hij een kleuter afleidde door aan zijn schoenveter te trekken om vervolgens bliksemsnel een handvol extra snoep in zijn emmer te gooien.
Dat kind klaagde later bij zijn moeder:
"Mama, dat egeltje-monster heeft mijn KitKat gestolen!"
Waarop Huubje, zonder een spier te vertrekken, antwoordde:
"Kan u het bewijs leveren? Ik denk het niet."
🎃 Moira's Bezem-Drama
Bij een grote groep kinderen wilde Moira haar magische kunsten vertonen.
Ze ging op haar bezemstok zitten.
Ze wilde een sierlijke, bijna zwevende opstijging simuleren.
Maar wat gebeurde er in werkelijkheid?
Haar voet gleed uit...
Op een verloren lolly.
Schoot ermee door de tuin...
Vloog met een ongeloofwaardige vaart met haar gezicht rechtstreeks in een bak met uitgeholde pompoenen...
En zat vervolgens klem met haar benen in een sierhekje en haar heksenhoed diep over haar ogen getrokken.
De kinderen barstten in applaus uit.
Eentje riep vol bewondering:
"Mevrouw de heks, dat was GIGANTISCH NEP GEDAAN!"
Uit de diepte van de pompoenen klonk een verdwaasde, doch kwaad klinkende stem:
"DIT WAS VOLLEDIG AUTHENTIEK EN ONBEDOELD!"
Vladje knikte, terwijl hij de situatie nuchter analyseerde:
"Ze heeft gelijk. Dat was een perfect voorbeeld van onopgesmukte, menselijke onhandigheid."
🕷️ Luma's Glitter-Rampage™
Luma, vervuld van de missie om de hele buurt 'mooier te maken', sloeg wild om zich heen met haar toverstaf.
Het resultaat was een kosmische glitter-explosie van een dermate grote omvang dat de satellieten van NASA zich waarschijnlijk afvroegen of er een nieuw sterrenstelsel was ontstaan in de wijk.
Een perfect aangeharkte voortuin veranderde in een surrealistisch, roze fonkellandschap.
Zelfs de kat van het huis zat onder de glitter.
En was, begrijpelijkerwijs, in een staat van pure, onvervalste woede.
De bejaarde bewoonster van het huis kwam aangelopen, keek naar haar getransformeerde tuin, slaakte een diepe zucht en zei tegen Luma:
"Lief kind... door jouw toedoen ben ik plotseling komen te wonen in een aflevering van Barbie's Droomhuis."
Vladje liep naar de vrouw toe, tikte haar zachtjes op de arm en sprak op een troostende toon:
"Ik wens u veel sterkte toe in deze moeilijke, roze tijden, mevrouw."
🕯️ De thuistocht: een processie van de levende doden, met uitzondering van Huubje
Tegen de tijd dat we onze eigen voordeur weer bereikten, zag de situatie er als volgt uit:
Moira sleepte zich voort als een zombie die drie keer was gestorven en voor wie zelfs het hiernamaals geen plaats meer had.
Luma zweefde nog steeds op een wolk van glitter en suiker, haar ogen twinkelden als knipperende kerstverlichting.
Huubje trilde als een espenblad van de opgebouwde suikerpiek en leek op het punt te staan om confetti scheetjes te laten van pure opwinding.
Vladje sprak geen woord, maar zijn hele houding schreeuwde:
"Als ook maar één persoon mij in het volgende halfuur aanspreekt, zal ik een vloek over dit dorp uitspreken die generaties lang zal nasmeulen."
En ik?
Ik voelde de aanwezigheid van spieren waarvan ik het bestaan nog nooit had vermoed, en met welke ik, naar ik hoop, nooit meer een verplichte relatie hoef aan te gaan.
We stortten collectief neer in de bank, een hoopje uitgeputte menselijkheid.
Moira mompelde, met haar gezicht in een kussen:
"Volgend jaar... doen we iets rustigers. Een griezelfilm. Binnenshuis."
Luma, haar ogen nog steeds vol dromen, voegde eraan toe:
"Ik kan een speciale, anti-glitter betovering onderzoeken! Eentje die alleen maar geurige positiviteit verspreidt!"
Huubje, die al bezig was zijn buit te sorteren, gromde:
"Eerst de strategische voorraad veiligstellen. Praten kan later."
Vladje sloot zijn ogen, tuurde in de leegte voor zich uit en zei, met een stem die de wijsheid en het leed van eeuwen in zich leek te dragen:
"Dit was, laat ons duidelijk zijn, geen Halloween.
Dit was een sociologisch experiment over groepsdynamiek onder extreme omstandigheden, dat vanaf de allereerste seconde volledig is ontspoord en afgleed naar een absurdistisch toneelstuk."