🏋️♂️ Hoofdstuk 11 - De Dag Dat De Fitness Het Opgaf
Na wat relatief gezien een rustige dag was geweest - waarbij we met "rustig" bedoelden dat er geen spontane verbrandingen hadden plaatsgevonden en Huubje slechts drie oneetbare objecten had verorberd, wat binnen onze huishoudelijke normen gold als een vorm van vrede - lag ik de volgende ochtend als een uitgeputte lappenpop in mijn bed. Ik bevond me in die vreemde limbo tussen slaap en waakzaamheid, waarbij mijn lichaam aanvoelde als een mislukte pudding en mijn geest zich afvroeg waarom ochtenden zo vroeg moesten beginnen.
Plotseling vloog mijn deur open met een knal die deed vermoeden dat ons huis opnieuw structuurproblemen had. Daar stond Moira, uitgedost in een sportoutfit die zo felroze was dat hij bijna een eigen lichtbron leek, alsof ze ieder moment kon gaan optreden in een musical over hyperactieve heksen.
"Hubertuuuus! Tijd om die spieren te gebruiken die je vergeten was dat je had!" riep ze met een volume dat ongepast was voor welk uur van de dag dan ook.
Ik mompelde iets dat klonk als "Waarom zouden we ons lichaam straffen voor iets wat onze geest heeft misdaan?" maar mijn protesten werden genegeerd.
"Voor de gezondheid!" verkondigde ze vrolijk, terwijl ze mijn gordijnen opentrok met zo'n kracht dat ik vermoedde dat er magie aan te pas was gekomen.
Op dat moment verscheen Vladje in de deuropening, omhuld door een wolk van duisternis en onwil. "Gezondheid," spuwde hij de term uit alsof het een vloek was, "is niets meer dan een sociale constructie ontworpen om ons te laten lijden. Ik verklaar mezelf hierbij vrij van deelname."
Hij draaide zich om om te vertrekken, maar Moira gebruikte een snelle handbeweging om hem magisch terug te draaien. "Iedereen doet mee! Het wordt leuk!"
Vladje's blik sprak boekdelen. "Jouw definitie van 'leuk' omvatte vorige week bijna een brand in de keuken, dus ik vertrouw je oordeel niet."
🧘♀️ Aankomst in de fitness – of: welkom in de menselijke oven
De fitnessruimte, genaamd 'BodyGlow', rook naar een mengsel van menselijk zweet, wanhoop en te veel goedkope deodorant. Het was een plaats waar mensen vrijwillig naartoe gingen om te lijden, en dat alles in de naam van een beter uiterlijk.
Luma danste binnen alsof ze een feeërieke workshop kwam geven. "Kijk! Ik heb speciale sportkleding gekocht!" kondigde ze aan, waarna ze verschillende glitterpoederzakjes tevoorschijn toverde.
Huubje inspecteerde de ruimte met de argwaan van een voedselcriticus in een fastfoodrestaurant. Hij snoof aan een halter, probeerde er een hap uit te nemen, en verklaarde toen: "Smaakt naar teleurstelling en zweet. Ik geef het een twee op tien."
"Dat is nog voordat we begonnen zijn," zuchtte ik, terwijl ik naar de verzameling martelwerktuigen keek die de sportschool sierden.
💪 Fase 1 – De warming-up (of hoe wij bijna de brandweer moesten bellen)
Onze instructrice Chantal - een vrouw wier energielevel verdacht hoog was - begon enthousiast: "Goedemorgen, schatten! Laten we ons lichaam wat liefde geven!"
"Mijn lichaam wil vooral met rust gelaten worden," mompelde Vladje, die eruitzag alsof hij liever een pact met duistere krachten zou sluiten dan mee zou doen.
Toen we onze armen moesten zwaaien, sloeg Moira per ongeluk de waterfles van een bodybuilder omver. De fles vloog door de lucht, raakte Luma, die vervolgens achterover viel over een stepbankje dat tegen Vladje's benen schoof.
"BIJ ALLE DUISTERE MACHTEN!" schreeuwde Vladje, terwijl hij het bankje wegduwde alsof het een aanstootgevend insect was.
"Het is maar een warming-up, schat!" riep Chantal, wier glimlach begon te verstrakken.
🧘 Fase 2 – Pilates (waar Moira bijna zichzelf ontbindt)
Toen Chantal ons vroeg om de plankhouding aan te nemen, begon de echte chaos. Ik trilde als een blad in de wind, Vladje leek op het punt staat spontaan te ontbranden van pure irritatie, en Moira's bezem - die ze per ongeluk had meegenomen - rolde uit haar tas en begon zelfstandig door de ruimte te zweven.
"Moira, je bezem probeert mijn enkel te vellen!" riep Vladje, terwijl hij probeerde het voorwerp te ontwijken.
"Sorry! Hij is een beetje beschermend geworden sinds die keer dat ik bijna verdwaald was in het elfenwoud!" antwoordde ze, terwijl ze zelf haar evenwicht verloor en tegen drie andere sporters op botste.
Intussen had Vladje zichzelf verstrikt in een weerstandsband. "Moira! Dit ding probeert me te wurgen! Het heeft persoonlijke wrok!"
"Misschien ruikt het je negatieve energie," suggereerde ik hulpvol.
🏋️♂️ Fase 3 – Krachttraining (met romantiek & ruzie)
Bij de krachttraining ging het mis op een magische manier. Luma tilde een kettlebell op en niesde, waarbij een wolk glitter vrijkwam die het gewicht bedekte. Binnen seconden begon de kettlebell trillend haar te volgen.
"Kijk! Hij vindt me leuk!" giechelde Luma.
Vladje keek toe met groeiende horror. "Die kettlebell heeft nu meer emoties dan ik ooit heb gehad."
Al snel werd de hele gewichtenhoek getroffen door Luma's liefdesspreuk. Een man fluisterde lieve woordjes tegen zijn dumbbells, een vrouw aaide een hometrainer alsof het een huisdier was, en iemand anders probeerde een yogabal te overtuigen van zijn oprechte intenties.
Chantal probeerde de situatie te redden. "Mensen! Dit is een sportschool, geen datingbureau!"
Huubje, die de chaos gadesloeg, besloot de personal trainer uit te dagen. "Jij denkt dat je sterk bent? Ik at gisteren een hele encyclopedie!"
De trainer, wiens spieren zelf spieren leken te hebben, antwoordde: "Respect moet je verdienen, kleine."
Huubje beet onmiddellijk in diens schoenveter. "Ik neem wat ik wil!"
😵💫 Fase 4 – Cooling-down (we deden het omgekeerde)
Tijdens de cooling-down bereikte de chaos zijn hoogtepunt. Terwijl Chantal rustgevende muziek afspeelde en tot kalmte maande, was Vladje nog steeds verstrikt in zijn elastiek, waarbij elke beweging een luid ploppend geluid produceerde.
"Adem in... adem uit..." probeerde Chantal, maar Vladje onderbrak haar: "IK KAN NIET ADEMEN OMDAT DIT STUK ELASTIEK MIJN LONGEN SAMENPERST!"
Moira probeerde te mediteren maar zat vast in iemands sporttas, terwijl Luma per ongeluk een liefdesspreuk mompelde die alle spiegels in hartvormen veranderde.
De personal trainer rende weg, waarbij hij "IK WORD NIET BETAALD GENOEG VOOR DIT!" riep.
🏠 Terug naar huis – als uitgewrongen dweilen
Thuisgekomen leken we op een groep overlevenden van een natuurlijke ramp. Ik voelde spieren waarvan ik het bestaan was vergeten, Vladje lag als een dode vleermuis op de bank, en Moira probeerde nog steeds te beweren dat het leuk was geweest.
"Mijn botten doen pijn op plaatsen waar ik niet wist dat ik botten had," klaagde Vladje.
"Dat betekent dat het werkte!" zei Moira opgewekt.
Huubje rolde zich op onder een deken. "Ik heb de squat rack gemarkeerd als mijn territorium. Volgende keer neem ik er kussens naartoe."
Luma droomde weg. "Ik denk dat de halters me missen..."
"Die halters hebben nu therapie nodig, Luma," antwoordde Vladje droog. "Je hebt ze emotioneel beschadigd."
Toen de avond viel en ik naar mijn pijnlijke lichaam luisterde, kwam ik tot een conclusie: "De volgende keer dat iemand 'fitness' zegt, verstop ik me in de kelder."
"Goed plan," mompelde Vladje vanaf de bank. "Ik kom mee. Kelders zijn tenminste donker en vragen geen rare dingen van je spieren."
En zo eindigde onze sportdag, niet met een gezonde gloed, maar met de gedeelde overtuiging dat sommige mensen beter konden sporten, en anderen - zoals wij - beter gewoon konden zijn wie we waren: een beetje magisch, een beetje chaotisch, en heel erg niet geschikt voor fitness.