Tai Chi voor Beginners

Het begon – zoals alle rampen – met een zin van Moira.
“Vladje, we gaan iets rustigs doen!”

Vladje keek op van zijn glas wijn, zijn gezicht het toonbeeld van wantrouwen.
“Rustig? Jij? Dat is alsof een vulkaan zegt dat hij mindfulness doet.”

“Tai Chi!” riep ze enthousiast. “Beweging, balans en innerlijke rust!”

“Innerlijke rust?” herhaalde hij. “Ik heb een innerlijke leegte. Dat is beter georganiseerd.”

Luma zweefde er glinsterend bij.
“Ooooh, Tai Chi! Dat is als dansen met de lucht!”

Huubje rolde zijn ogen. “Ik dans alleen met eten.”

🏞️ HET PARK VAN POGINGEN

Ze stonden op een grasveld, omringd door andere deelnemers.
De lucht was vredig, de sfeer kalm — tot Vladje arriveerde.

Een man met een cape, zonnebril, en de energie van een regenwolk in een yogales.
Iedereen keek. Eén vrouw fluisterde: “Is dat een nieuwe meester?”
“Ja,” mompelde hij, “in zuchten en misprijzen.”

De instructeur, een zweverige man in linnen broek, spreidde zijn armen.
“Welkom. Vandaag verbinden we lichaam, geest en adem.”

Vladje zuchtte. “Geweldig. Drie dingen die bij mij standaard ruzie hebben.”

🌬️ FASE 1: DE ADEM VAN DE VREDE (OF: DE WIND VAN HUUBJE)

“Voel de lucht,” zei de instructeur zacht. “Laat los wat je niet nodig hebt.”

Iedereen haalde diep adem.
Huubje ook.

En toen…

💨 Prrrrrrrrrrt!

De stilte scheurde open.
Een vogel viel van zijn tak.
Een man verloor zijn evenwicht.

Vladje kneep zijn ogen dicht. “Er is iets gestorven in de luchtcirculatie.”

Huubje keek onschuldig. “Ik liet ook iets los dat ik niet nodig had.”

De instructeur probeerde zen te blijven, maar zijn glimlach trilde.
“Ehm… heel goed, dat is ook een vorm van loslaten.”

Vladje bromde: “Dan ben ik al jaren verlicht.”

🧘‍♀️ FASE 2: DE VLOEIENDE BEWEGING

“Beweeg langzaam,” zei de instructeur. “Alsof je een blad in de wind bent.”

Moira zwaaide haar armen enthousiast, haar bezem gleed uit haar tas en tikte iemand op het hoofd.
“AU!”
“Oeps! Sorry! Mijn chi is overijverig!”

Luma zweefde sierlijk mee, elke armbeweging liet glitter regenen.
Binnen drie minuten leek het grasveld op een discotheek voor kabouters.

“Luma,” siste Vladje, “het heet Tai Chi, niet Tinkerbell Combat.”

“Maar ik voel de kosmos!” kirde ze.

“Ja,” bromde hij, “en de kosmos niest glitter terug.”

Hij probeerde een houding na te doen — iets met armen en balans.
Zijn cape waaide in zijn gezicht.
Hij struikelde achteruit, draaide, en viel in slow motion tegen een boom.

De instructeur klapte in zijn handen.
“Prachtig! Een expressieve beweging!”

Vladje mompelde: “Dat was geen beweging, dat was een noodlanding.”

🍃 FASE 3: DE BEWUSTE STILTE

Iedereen stond in rusthouding.
Armen voor zich. Ogen dicht. Adem diep.

Behalve Huubje.
Die knabbelde aan iemand zijn mat.

“Laat die mat los,” siste Moira.

“Waarom? Het smaakt naar kalmte.”

Vladje stond ondertussen stil, zijn gezicht strak van concentratie.
Toen woei zijn cape weer omhoog — precies over het gezicht van de vrouw naast hem.

“Sorry,” zei hij zonder overtuiging.
“Geen probleem,” zei ze benauwd, “ik ademde toch al niet meer.”

Luma probeerde te zweven in meditatieve stilte, maar haar glitter begon licht te geven.
“Luma,” fluisterde Moira, “je straalt te hard.”
“Dat is mijn aura!”
“Dat is een noodsignaal!”

⚡ FASE 4: HET EINDE VAN DE INNERLIJKE RUST

Na een uur was de sfeer… gespannen.
De instructeur had ticjes ontwikkeld.
Twee mensen zaten onder de glitter.
Huubje had drie yogamatten aangevreten.

“Goed,” zei hij nerveus, “nu sluiten we af met dankbaarheid.”

“Dankbaarheid dat het voorbij is,” bromde Vladje.

“Denk aan iets waar je vrede mee hebt.”

Vladje dacht diep na.
“… mijn eenzaamheid.”

Moira sloeg hem met een waaier. “Doe eens positief!”
“Oké,” zei hij. “Ik ben positief dat ik dit nooit meer doe.”

Luma stak haar hand op. “Ik ben dankbaar voor glitter!”

Huubje: “Ik voor vezels.”

De instructeur sloot zijn ogen, ademde diep in — en liep daarna zwijgend weg.
Niemand zag hem meer terug.

💀 EPILOOG

Ze stonden op het gras, een puinhoop van matten, kruimels en glinstering.

Moira: “Nou, dat was toch ontspannend?”
Vladje: “Ja. Voor iedereen behalve de zenuwen.”

Huubje: “Wanneer is Tai Chi voor gevorderden?”
Vladje: “Als de aarde zich hersteld heeft.”

Luma fladderde. “We hebben onze innerlijke balans gevonden!”
Vladje keek naar zijn gescheurde cape.
“Mijn balans ligt daar ergens in de struiken.”

Hij draaide zich om, zuchtte diep en zei:
“Als innerlijke rust dit is… geef mij dan maar een ruzie. Dat is tenminste levendig.”

Huubje liet nog één kleine echo na.
💨

Vladje: “En dáár gaat mijn laatste restje zen.”