🧘♂️Hoofdstuk 14 - De gave van innerlijke rust… of zoiets
(Of: Hoe wij in 45 minuten een volledige spirituele infrastructuur vernielden)
Na de rampdag in Floralux, waar mijn ziel, mijn rug én mijn vertrouwen in de mensheid gelijktijdig stierven tussen de kamerplanten, werd ik de volgende ochtend wakker met het gevoel dat mijn hersenen waren vervangen door een vochtige, beschimmelde zak oud tuinafval. Elke gedachte voelde aan als het verplaatsen van zware, natte aarde.
Ik strompelde half slapend, geleund tegen de muur als een wanhopige geest, naar de keuken om koffie te zetten — mijn dagelijkse, treurige poging tot zelfredding genoemd — toen ineens Moira, niet binnenwandelend, maar in een volle, gevaarlijke sprong, met haar bezem als een soort onhandige landingsspeer, de keuken binnenvloog en met de stem van een veldheer die ten oorlog trekt, riep:
“WE GAAN YOGA DOEN!”
Mijn ziel verliet mijn lichaam, zonder enige aarzeling, alsof die op een onzichtbaar signaal stond te wachten.
Mijn lichaam, nu een lege, onbestuurde huls, liet mijn koffiemok vallen.
Mijn koffie, bevrijd van zijn keramische gevangenis, verliet de mok en belandde in een warme, bittere golf volledig op mij.
Ik stond daar te stomen en te druipen als een defecte percolator die net zijn laatste adem had uitgeblazen.
“Moira… ik ben nog aan het herstellen van de fitness,” kreunde ik, een geluid dat diep uit mijn aangetaste middenrif leek te komen.
Moira, onverstoord, wapperde met een flyer die uit het niets leek te zijn verschenen: “Perfect! Dan zijn je spieren soepel en ontvankelijk voor nieuwe uitdagingen!”
“Mijn spieren zijn geen spieren, Moira, het is een collectief trauma in een spierjasje,” probeerde ik.
Vladje kwam binnen, zijn ochtendkop zwarte koffie stevig in zijn vuist geklemd, nam mijn koffie-besmeerde, stagnerende gestalte in zich op en zei met de droogte van een woestijnwind: “Mijn oprechte deelneming. Je ziet eruit alsof je al drie keer gereïncarneerd bent en het elke keer slechter hebt getroffen.”
Ondertussen zat Huubje onder tafel, keek Moira aan, beet, in een daad van verzet, in haar slipper en liet een scheet van mythologische proporties los. De plant naast hem, een arme, onschuldige Ficus, viel om alsof hij was neergemaaid. In de stilte die volgde, klikte de magnetron aan en startte vanzelf een programma, een mechanisch protest tegen de schending van de natuurlijke orde.
Luma daarentegen?
Die stond al op één been in de deuropening, een wolk van iriserende glitter rond haar hoofd, haar vleugels trillerig van pure, ongeremde enthousiasme: “IK VOEL DE ENERGIE VAN DE DAG! HET IS EEN SYMFONIE VAN LICHT! IK KAN NIET WACHTEN OM MIJN CHAKRA'S TE POETSEN! OOOOH, YOGA IS ZO SPIRITUEEL, HET IS EEN GESPREK MET HET UNIVERSUM!”
Vladje keek haar aan met de blik van iemand die intens wenst dat hij geluid kon blokkeren met de pure, geconcentreerde kracht van zijn haat.
🧘♀️ Het Yogalokaal: De Ruimte Van Universele Teleurstelling
De instructrice heette Harmony Dewdrop — een vrouw die eruitzag alsof ze al 29 levens had gehad en in minstens 28 daarvan op een of andere manier buitengewoon irritant was geweest. Haar haar zat in een perfecte knot die leek te vragen om een schaar, en ze droeg een outfit die zo strak zat dat ze eruitzag alsof ze in een tweede huid was gegoten.
Ze glimlachte zo overdreven vriendelijk, zo onnatuurlijk breed, dat mijn oog spontaan en oncontroleerbaar spastisch begon te trekken, een nerveuze tik die de rest van de sessie zou aanhouden.
“Welkom, lieve zielen!” zong ze, haar handen in een gebedshouding voor haar hart.
“Waarom noemt iedereen ons tegenwoordig ‘lieve zielen’?” mompelde Vladje, terwijl hij zijn mat met minachting uitrolde. “Het is beledigend voor zowel het concept ‘lief’ als het woord ‘ziel’. Wij zijn hier gewoon een stel lichamen op weg naar de verkommering.”
Moira rolde haar mat uit alsof ze auditie deed voor een luchtacrobatenclub, met veel te veel flair en een eindsprong die bijna een andere cursiste omver waaide.
Luma strooide, als een soort spiritueel zaaiende vogel, een handvol glitter over haar mat “om de vibratie te verhogen”.
Huubje beet meteen in de rand van zijn mat, proefde de smaak van rubber en plastic, en keek vervolgens beledigd.
En ik… probeerde gewoon te ademen zonder dat mijn hart, dat als een panische vogel tegen mijn ribbenkast sloeg, opnieuw de aftocht blies.
🌀 Houding 1: De Groet aan de Ochtendzon (en de klap in Vladje’s rug)
Harmony Dewdrop, stralend als een nucleaire reactor: “Sluit jullie ogen, lieve zielen. Strek je armen langzaam omhoog naar de zon. Voel haar levensgevende kracht.”
Vladje, zonder zijn ogen te sluiten: “Ik groet geen hemelobjecten. Wij hebben een geschiedenis. Ze verbrandt me altijd.”
Hij probeerde het toch, met de bereidwilligheid van een kat in een badkuip.
Zijn rug kraakte onmiddellijk, een geluid alsof iemand een oude, droge eik probeerde te vouwen. Hij wankelde, verloor zijn evenwicht, en viel zijwaarts, waarbij hij bijna boven op Moira terechtkwam. Die, geschrokken, een gil slaakte en naar voren sprong, recht tegen Luma aan. Luma, van nature al licht en onstabiel, vloog als een gevederde projectiel tegen de grote spiegel. De spiegel, nu het slachtoffer van deze kettingreactie van onhandigheid, trilde hevig en viel met een dreunende klap voorover, boven op de enige onschuldige toeschouwer: Huubje.
Huubje, niet van plan zich dit te laten welgevallen, beet de spiegel terug.
Harmony Dewdrop bleef glimlachen, maar er verscheen een kleine, nerveuze trilling in haar ooghoek. Een duidelijk, onmiskenbaar teken van onderdrukte psychische instabiliteit.
🐶 Houding 2: De Neerwaartse Hond (bij ons: De Neerwaartse Hel)
“Kom nu,” zei Harmony, alsof ze een groep kittens aanspoorde, “naar de Neerwaartse Hond. Een rustgevende, krachtige houding.”
Iedereen ging, met wisselend succes, in de positie. Behalve Vladje. Zijn benen weigerden pertinent, stijf als betonnen palen.
“Mijn lichaam doet niet aan dit soort wendingen,” kondigde hij aan, alsof hij een officieel medisch bulletin voorlas. “Het beschouwt het als een vorm van verraad.”
Onder de dreigende blik van Moira boog hij zich toch voorover… en ging vervolgens volledig door zijn armen heen, in elkaar zakkend als een mislukte, ingestorte paraplu.
Moira, die haar evenwicht zocht, probeerde hem met één hand recht te helpen, maar verloor haar stabiliteit volledig doordat Huubje, nog steeds verwikkeld in zijn slipper-obsessie, aan haar ene voet hing. Ze floepte vooruit, ramde Harmony Dewdrop met volle kracht in haar yogablok, en gleed vervolgens over de gladde houten vloer als een mislukte curlingsteen, recht op de meditatiehoek af.
Luma, intussen, was zo opgetogen dat ze per ongeluk een paar centimeter van de grond zweefde, niezte een wolk van glitter door de hele zaal en blies daarmee de sfeerkaarsen uit. De kaarsen gingen, tot ieders verbijstering, een seconde later spontaan weer aan. Niemand weet hoe. Het was waarschijnlijk ofwel magie, ofwel de pure, kristallijne wanhoop van de ruimte zelf.
🫠 Houding 3: De Brug (bij ons: De Spoedafdeling)
Harmony, haar stem iets hoger dan voorheen: “Nu de Brug, lieve zielen! Duw je heupen omhoog. Voel de opening in je borst, de ruimte die je creëert voor nieuwe mogelijkheden.”
Vladje, die nog steeds probeerde te begrijpen wat er ‘neerwaarts’ was aan een hond: “De enige opening die ik voel, is de uitgang. En die begint er steeds aantrekkelijker uit te zien.”
Hij probeerde, met heroïsche tegenzin, zijn heupen van de grond te tillen.
Zijn benen gaven een waarschuwing af in de vorm van een lichte trilling, en gaven toen volledig op.
Zijn rug gaf een luide, definitieve klik.
Zijn ziel gaf een stille, interne gil van pure vertwijfeling.
Hij stortte neer, deze keer half op míjn mat, waarbij zijn elleboog per ongeluk in mijn zij belandde. Ik kreeg dus, door associatie, óók acute rugpijn. Omdat Vladje voor ongeveer 80% uit pure, onverzettelijke schouder en 20% uit gecultiveerde teleurstelling bestaat.
💨 Het Incident: De Ademhaling van de Afgrond
Harmony Dewdrop, die wanhopig probeerde de controle terug te krijgen: “Laten we even centreren… Adem diep in door de neus… Vul je longen met prana, met levensenergie…”
Er volgde een stilte. Toen, vanuit de hoek waar Huubje lag:
“AGAARRF—”
Hij liet een scheetje los die niet alleen hoorbaar was, maar ook tastbaar; de spiegels trilden, de vloer voelde even mee aan, en een klein boeddhabeeldje op de vensterbank schoof een paar centimeter op. Ergens, in een verre gang, activeerde het geluid een rookdetector, die een doordringende piep liet horen die nog minutenlang zou aanhouden.
Harmony Dewdrop, haar glimlach nu een strakke, gevaarlijke reep: “Blijf rustig… dit is… een natuurlijke… uitdaging… voor onze focus…”
Moira, die recht boven de epicentrum zat, moest kokhalzen en hield haar T-shirt voor haar neus.
Luma verloor 30% van haar glitterkracht en haar vleugels hingen slap.
Vladje boog zich naar me toe en fluisterde met de ernst van een oorlogsverslaggever: “Dit is geen yoga meer. Dit is biologische oorlogsvoering.”
⚠️ De Finale Houding: De Omgekeerde Sprinkhaan (a.k.a. Het Einde)
Harmony, vastbesloten om de les met een hoogtepunt af te sluiten, demonstreerde de Omgekeerde Sprinkhaan, een onmogelijke knoop van armen en benen. “Voor de gevorderden!” zei ze, met een blik die hoop uitstraalde.
Wij probeerden het.
Een beslissing die de grootste fout bleek sinds de uitvinding van de groepsfitness.
Moira lag vast in haar eigen benen, klem als een menselijke pretzel, en smeekte zachtjes om hulp.
Luma zat ondersteboven verstrikt in haar eigen vleugels, een glitterende, jammerende bol van veren.
Huubje, overweldigd door de absurditeit, was midden in de pose in slaap gestort en snurkte zachtjes.
Vladje?
Die zat letterlijk opgesloten in zichzelf, zijn arm onmogelijk verdraaid onder zijn lichaam.
“Help,” zei hij, met een kalme, bijna transcendente stem, “ik ben een menselijke Rubiks kubus. En ik denk dat iemand me heeft opgelost op een manier die niet de bedoeling was.”
Ik probeerde, uit mededogen, hem los te trekken. Er klonk een kraak, hard en droog, als het breken van een tak.
Harmony Dewdrop, nu volledig overstuur, haar perfecte haar begon los te komen, riep het uit: “Misschien… misschien moeten jullie… ehm… stoppen voor vandaag!”
Vladje, nog steeds vast: “Voor vandaag? Nee. Voor altijd. Dit is een eeuwig verbod voor mijn ziel, en ik accepteer het met open armen, als ik ze ooit weer kan bewegen.”
🚫 Weer Thuis — En officieel verbannen
Toen we eindelijk thuis arriveerden — half verlamd, geestelijk gekraakt en ruziënd met onze eigen spieren — viel iedereen neer op hun respectievelijke plek in het huis.
Moira, die op de bank een onschuldige rek-oefening deed: “Jammer! Ik vond het eigenlijk best leuk! Het was een uitdaging!”
Luma, bezig haar vleugels te ontwarren: “Ik ook! Ik voelde zóveel energie… het was gewoon een beetje… explosieve energie!”
Huubje, wakker geworden: “Ik voelde vooral darmen. En een diep, primitief verlangen naar een bot.”
Vladje, die op bed lag, onbeweeglijk, een ijspak op zijn rug en een andere op zijn ego: “Ik voelde mijn wil om te leven vertrekken. Ik zag hem weglopen, de kamer uit, een trappetje af, de straat op. Hij heeft een koffertje meegenomen.”
En ik?
Ik kroop — letterlijk kroop — richting mijn bureau, als een soldaat die de laatste meters van een uitzichtloze missie aflegt.
Ik plofte op mijn stoel, pakte mijn pen, en wilde nét beginnen met schrijven toen…
…mijn pen een zachte klik maakte.
En stopte.
Helemaal.
Alsof zelfs dat ding zei:
“Luister, vriend. Ik doe niet meer mee. Zoek het uit met je rampenteam. Ik ben in staking tot nader order.”
En eerlijk?
Ik kon hem geen ongelijk geven.
Een uur later, kregen we een mailtje. Het onderwerp was: "Bedankt voor je bezoek!"
“Beste deelnemers,
We zouden jullie vriendelijk, maar met de grootste klem, willen vragen…
… om NOOIT meer terug te komen.
Onze verzekering dekt dit soort… gebeurtenissen… niet.
Met warmte en de hoop op jullie verdere spirituele reis elders,
Harmony.”
Warmte.
Natuurlijk.