📺 Hoofdstuk 15 - De TV-Trauma’s
Waarom Wij Niet Op Televisie Horen
Het was een doodnormale ochtend — wat in ons huishouden betekent: ik probeerde koffie te drinken zonder dat Moira er per ongeluk een spreuk in gooide om het "levenslustiger" te maken, Luma hing ondersteboven aan de trapleuning om "de omgekeerde energie van de vroege zonnewende op te vangen", Vladje staarde met de existentiële afgunst van een renaissance-schilder naar een broodrooster dat weigerde zijn brood te verbranden, en Huubje lag op de koelkast als een dreigende, harige porcupine-granaat die op het juiste moment zou ontploffen.
Toen kwam het.
De Mail.
Een enkele, onschuldig klinkende ping uit mijn laptop, waar ik spontaan, diepgaand spijt van kreeg.
“Beste Hubertus en… gezelschap,” begon het bericht van een groot, kennelijk wanhopig mediabedrijf, alsof ze ons niet bij naam durfden te noemen. “Wij, geïntrigeerd door uw unieke… dynamiek… nodigen u uit voor deelname aan meerdere van onze televisieprogramma’s.”
Ik keek op van mijn scherm.
Dat was, achteraf gezien, fout nummer één.
Moira kwam niet aanlopen, nee, ze kwam naar me toe gerend met de elegante gratie van een vliegende dweil die net de loterij heeft gewonnen. “TELEVISIE?! MET MIJ ERIN?! EINDELIJK ERKENNING VOOR MIJN KUNSTEN!”
“Ja, fantastisch,” mompelde Vladje, zonder zijn blik van het broodrooster te halen. “Laten we de miljoenenpubliek live en in kleur laten zien hoe ik dagelijks, minuut na minuut, lijd aan het bestaan zelf. Het wordt een hit.”
🥘 Moira’s Droom: De Keuken van de Hel
Moira griste de lijst met programma’s voor mijn neus vandaan, haar ogen fonkelden als een heks die net een nieuw recept voor oorlog heeft gevonden.
“Oooooh! Kijk! Keukenprinses Deluxe! Braad je Baatje! Mystieke Maaltijden! Die laatste wil ZEKER een heks! Ze hebben mijn nummer!”
Vladje snoof. “Of ze willen gewoon goede ratings door een garantie op culinaire chaos en een salmonella-uitbraak. Het is efficiënt.”
“Mijn kookkunsten zijn fantastisch en vol karakter!” verdedigde Moira zich.
Huubje, die wakker werd van de commotie, sprak met de plechtige ernst van een rechter die een doodvonnis uitspreekt: “Jij. Jouw broodjes hebben de rookmelder eens doen bidden tot elk hoger wezen dat het kent. Hij piepte niet, hij smeekte.”
Ik voegde toe, in een poging tot diplomatie: “Moira, uw laatste soep ontwikkelde een eigen zwaartekracht en keek mij aan alsof ik het ingrediënt was. Dat was geen maaltijd, dat was een dreigement.”
Moira wuifde ons weg. “Dat was karakter, geen bacterie. Jullie appreciëren gewoon geen haute cuisine met een ziel.”
💘 Luma’s Liefdesoberlijdens
Luma vloog – letterlijk – op mij af, een werveling van iriterende glitter in minstens drie tegengestelde kleuren die allemaal schreeuwden: “Kijk mij!”
“Ooooooh! Er staan LIEFDESPROGRAMMA’S op de lijst! Hartslag op ’t Eerste Gezicht! Cupido in Chaos! Liefde Achter Slot en Sleutel!”
Vladje reageerde, zoals altijd, als een donderwolk op een zonnepicknick. “Die laatste titel klinkt als de samenvatting van mijn datingleven. Een gevangenisstraf zonder de stille eenzaamheid.”
“Ik GA meedoen!” zong Luma, terwijl ze een handvol glitter om Vladje’s hoofd strooide, in de hoop zijn ‘hartchakra te openen’. Hij blies het weg met een gezicht alsof hij net met peper was bespoten. “Ik ga mensen koppelen! Iedereen verdient liefde! Zelfs jij, Vladje!”
“Absoluut niet,” siste hij. “Liefde is een biologisch ingestorte valstrik waar ik niet opnieuw intrapt. Mijn hart is een gesloten museum: het is stoffig, de verf bladdert af, en er zijn geen rondleidingen meer. Alleen nog af en toe een boze bewaker.”
“Maar ze hebben jóuw energie nodig!” hield Luma vol. “Je donkere, broedende, ‘ik-heb-de-wereldse-waarheid-gezien’ aura! Het is contrast!”
“Mijn aura is niet broedend, het is radioactief. Ik zou de hele set besmetten.”
🍗 Huubje’s Eet-Deelname: Een Roeping
Huubje, aangetrokken door het woord ‘programma’ (dat hij associeerde met ‘proeven’), sprong van de koelkast en begon de uitgedrukte mail te besnuffelen.
“Ruikt het naar eten?” vroeg ik.
Hij keek me aan. “Alles ruikt naar eten als je moedig bent.” Toen: “Zijn er programma’s met eten?”
Ik scande de lijst. “Ja… Come Eat With Me. De Grootste Snacktest. Koken Met Kruimels.”
“Ik doe mee. AAN ALLES. Zonder uitzondering,” kondigde Huubje aan met de vastberadenheid van een generaal die ten strijde trekt. “Zelfs als het programma draait rond salade.”
Moira, verbaasd: “Wat heb jij in hemelsnaam met salade?”
Huubje’s blik werd ver, bijna mystiek. “Salade. Kijkt. Altijd. Naar. Mij. Alsof ze me levend wil. Alsof ze denkt: ‘daar gaat hij, ik daag hem uit’. Ik moet haar breken. Ik moet haar vernederen. Het is niet voor de voedingswaarde, het is voor de overwinning.”
🧛♂️ Vladje’s Complete Afwijzing Van Het Leven Zelf
Vladje nam de lijst met programma’s over, bekeek hem alsof het een overlijdensbericht was, en liet een zucht horen die zo zwaar was dat de aarde er even voor leek te kantelen.
“Nee. Nee. En nogmaals, met gevoel: nee. Er is geen enkel programma dat mijn unieke combinatie van apathie en superieure minachting kan bevatten.”
Ik probeerde het. “Wat dacht je van De Slimste Mens?”
Hij keek me aan alsof ik net had voorgesteld om zijn haar te wassen met schuurmiddel. “Ik ga niet tussen drie opgeblazen halve hersenen zitten en vragen beantwoorden die nog geen nut hebben in een parallel universum vol idioten. Het is intellectuele zelfverminking.”
Moira: “Expeditie Robinson? Avontuur!”
“Ik ga NIET op een eiland zitten. Zon is de natuurlijke vijand. Zand is irritant klein grind. En ik deel mijn ruimte niet met insecten die meer ambitie hebben dan ik.”
Luma: “Dancing With The Stars? Passie!”
“Mijn gewrichten hebben zes eeuwen gezwegen. Dat blijft zo. Elke ‘pasodoble’ zou klinken als een bot dat afscheid neemt van zijn geliefde.”
Huubje: “Bake Off? Taarten!”
“Ik zou de tent afbranden. Niet uit kwaadaardigheid, maar uit een aangeboren onvermogen om te geven om de consistentie van beslag. Het is een feit.”
🧠 Het Bespreekmoment: Een Ramp In Dialoogvorm
Ik klapte, ten einde raad, mijn handen samen. “Oké. We moeten een beslissing nemen. Wat doen we? We kunnen niet aan alle programma’s meedoen.”
Moira sprong op. “KEUKENPROGRAMMA’S! Ik ga iets maken wat de jury nooit, maar dan ook nooit meer vergeet! Een gerecht dat geschiedenis schrijft!”
Vladje: “Ja, trauma schrijft ook geschiedenis. Zie: alle oorlogen.”
Luma danste rond de tafel. “Ik kies LIEFDE! Ik ga iedereen matchen! Ik voel de verbintenissen al! Er is een man met een heel verdrietige aura en een vrouw die van stenen houdt, het is PERFECT!”
Vladje: “Wat jij voelt, Luma, is de suiker in je thee en het beginstadium van een delirium. Je gaat een stel complete vreemden koppelen op basis van de kleur van hun aura en dan eindigt een van hen in een put.”
Huubje sloeg met zijn poot op de tafel. “Ik doe alleen mee als er eten is. Veel eten. Zo’n programma waar je mag proeven totdat je niet meer kan bewegen en je in een voedselcoma op de vloer ligt. Dat is geen hobby. Dat is mijn roeping.”
Ik wreef over mijn slapen. “En ik? Wat is mijn rol in deze televisieleed?”
Alle vier keken me aan en antwoordden in koor:
“Jij moet sowieso mee.”
Ik: “Waarom? Op welke gruwelijke, kosmische manier heb ik dit verdiend?”
Moira: “Je bent de verantwoordelijke volwassene! Je kunt ‘nee’ zeggen tegen dingen die illegaal zijn!”
Vladje: “Precies. Je bent de enige hier met een gemiddeld IQ dat consequent boven de kamertemperatuur uitkomt. Iemand moet de contracten lezen.”
Luma: “En jij kunt formulieren invullen zonder dat ze spontaan ontploffen of veranderen in een zwerm papieren vlinders!”
Huubje: “En het belangrijkste: jij draagt de snacks.”
📺 De Eindoordeel-Vergadering: Het Vonnis
Na uren van cirkelende discussies, dreigementen met bezems en één incident waarbij Huubje de programmalijst opat, kwamen we tot een verdeling:
-
Moira: Een kookprogramma (Mystieke Maaltijden, uiteraard).
-
Luma: Een liefdesprogramma (Cupido in Chaos, toepasselijk).
-
Huubje: Een eetprogramma (De Grootste Snacktest, zijn beloofde land).
-
Vladje: … Niks. De leegte. Een zwart gat van weigering.
-
Ik: Overal bij, als verantwoordelijke/chauffeur/snackdrager, tegen mijn wil en beter weten in.
Maar net toen ik mijn ziel wilde verkopen en de mail wilde beantwoorden…
… kwam Vladje tot leven. Niet met vreugde, maar met de duistere, berekenende energie van een samenzweerder.
“Wacht,” zei hij, en dat ene woord klonk als een dreiging.
We hielden onze adem in.
“Ik kies toch een programma.”
Wij allemaal, in een mengeling van angst en opwinding: “WELK DAN?!”
Hij richtte zich op, zijn blik gericht op een ver, denkbeeldig camera-objectief. “Een documentaire. Een intiem portret. De titel wordt: Waarom Ik Iedereen Haat: Een Eerlijk Gesprek met Vladje.”
Er viel een stilte. Toen zuchtte Moira diep.
Luma knikte alsof dit het meest romantische voorstel was dat ze ooit had gehoord.
Huubje liet een boer horen die naar kauwgum rook.
En ik?
Ik voelde mijn ziel, voor de zoveelste keer deze week, langzaam maar zeker mijn lichaam verlaten, op weg naar een plek waar geen ping van een e-mail ooit zou klinken.