Aflevering 1: ‘Welkom in de hel met zand’

Het begon allemaal met een mysterieus mailtje van een VRT-producer:

“Beste Vladje en Moira, jullie zijn geselecteerd voor Expeditie Robinson. Neem zonnecrème en goed humeur mee. Huubje mag eventueel mee als knuffeldier.”

Vladje las het driemaal. “Zonnecrème? Voor wie denken ze da’k ben? Een zonnepaneel?! Ik verbrand al in het licht van een koelkast!”

Moira daarentegen sprong op van enthousiasme (en struikelde over een stapel breigaren).
“YES! Eindelijk een tropisch eiland zonder buren of supermarkt — puur leven! We gaan winnen, Vladje!”

Vladje rolde met z’n ogen. “’t Enige da’k ga winnen is een zonnesteek en drie weken zonder fatsoenlijke satijnen lakens.”

Huubje? Die gromde. Hij had nog nooit iets vrijwillig gedaan in zijn leven, laat staan deelnemen aan een avontuur met palmbomen en mensen in korte broeken.

Toch vertrokken ze.

Aflevering 2: “De zon brandt, ik ook.”

Dag 1 op het eiland.

De zon stond hoog aan de hemel. De deelnemers — allen gebruind, gespierd en met een Instagram-glimlach — stonden te hijgen. En tussen hen in: Vladje. In een zwarte cape, met parasol, zonnebril én factor 500 zonnecrème die intussen smolt als kaarsvet op z’n witte huid.

“Hoe lang zitten we hier al?” vroeg Vladje na exact 10 seconden.

Moira hield haar hand boven haar ogen en bekeek het landschap. “Tien seconden. En jij ruikt al naar geroosterde knoflook.”

Vladje keek naar zijn pols. “Ik verbrand al aan de schaduwkant, Moira. Dit is vampirisch mishandeling!”

Terwijl de andere deelnemers vuur probeerden te maken met tondel en wilskracht, stond Vladje ernaast. “Ik ben vuur! Kijk naar mij! Ik ben spontane verbranding!”

Huubje zat op een rots. Hij keek naar de zon, dan naar Vladje, dan naar zijn pootjes. Hij overwoog of hij zijn eigen naam zou tatoeëren om zichzelf te herinneren wie hij was voor dit gedoe begon.

Aflevering 3: Moira de Kookgodin

Moira had intussen de touwtjes in handen genomen. Letterlijk. Ze had van kokosvezels een troon geknoopt, zichzelf uitgeroepen tot stamhoofd van Kamp Absintopia, en begon met het opstellen van haar eerste decreet:

“Iedereen drinkt voortaan om 8u 's morgens absintsoep met kokosroom.”

“Maar… waarom?” vroeg een deelnemer.

“Voor de immuniteit. En de smaak. En omdat ik het zeg.”
Ze zwaaide met een pollepel als een scepter.

Ze ging aan de slag: een halve kokosnoot, wat wilde kruiden (mogelijk giftig), een liter absint en een scheut moed.

Resultaat? Een fluogroene soep die stoomde alsof het recht uit de hel kwam. Of een huisgemaakte raket.

Vladje weigerde te proeven.
“Ik drink liever lava, Moira.”

Huubje proefde wel. Even. Daarna begon hij achteruit te kruipen. Daarna rende hij. En daarna begon hij met het bouwen van een vlot van bananenstammen, palmtakken en een afgedankte slipper van een deelnemer.

Aflevering 4: Het Vlot van de Vrijheid

Terwijl de andere deelnemers strategisch bezig waren met bondjes en speerwerpen, was Huubje druk in de weer met touwen, hout en frustratie.

Hij had het gehad.
Met de absint.
Met het zand.
Met Vladje’s gezeur.
Met Moira’s experimenten.

Zijn vlot nam vorm aan.
Op de zijkant schilderde hij (met sap van een woedende bes): “Weg met de mensen.”

Een deelnemer kwam kijken.
“Wat doet dat beest daar?”

Huubje keek op. Staarde. Gromde. En beet een stukje uit diens sandalen. Niemand stelde verder vragen.

Moira intussen riep vanuit haar troon: “Huubje, waar is mijn verse palmblad om mee te wuiven?”

Huubje negeerde haar. Hij knoopte verder.

Aflevering 5: De Eliminatie (of iets dat daarop lijkt)

De eerste proef kwam eraan. Een hindernissenparcours, een raadsel en vuur maken. Vladje weigerde.

“Ik ben al een hindernis voor mezelf. Waarom zou ik meer doen?”

Moira daarentegen verscheen in een zelfgehaakte outfit van palmbladeren en schelpen. Ze huppelde het parcours door als een absintfee op wielen. Alleen struikelde ze over een krab en eindigde in een zandkuil met haar benen omhoog.

“Dat was gepland!” gilde ze. “Tactiek! Diversion! Vuur-weg-afleiding!”

Huubje? Die was ondertussen aan het varen. Langzaam, maar zeker. Weg. In de verte klonk een stille, norse overwinningstoon.

Aflevering 6: Buikloop & Bloedzweet

’s Avonds werd Moira’s absintsoep opgediend. Tegen ieders wil in. Ze stond erop.

“Het is een cultureel gerecht,” zei ze trots.

“Van welk land?” vroeg een sceptische deelnemer.

“Van mijn binnenwereld.”

Ze schonk in.
De geur was overweldigend.
Zelfs de muggen vielen uit de lucht.

De deelnemers nipten. Sommigen vielen gewoon om. Anderen zagen kleuren die niet bestonden. Vladje zag zijn voorouders breakdancen op een wolk.

Binnen een uur waren er enkel nog vier mensen bij bewustzijn: Moira, die dacht dat ze gewonnen had. Vladje, die al jaren immuun was voor absurditeit. Een cameraman, die vergeten was pauze te nemen. En Huubje, die op z’n vlot met een verrekijker de chaos bekeek en zachtjes gniffelde.

Aflevering 7: De Eilandretraite

De volgende ochtend werd Vladje wakker met zand in z’n oor en een halve palmboom op z’n gezicht. Hij keek rond.

Moira lag in haar kuil te snurken. De rest van het kamp was leeg.

Een briefje hing aan een aangespoelde slipper:

“We zijn vertrokken. Dit is te veel. Groeten, de rest van de cast en crew.”

Zelfs de camera’s waren weg. Behalve één, die vastgelegd had hoe Moira de absintsoep flambé had proberen te maken met zonnestralen en een vergrootglas.

Epiloog: De Thuiskomst

Drie weken later spoelde het vlot van Huubje aan in Blankenberge.

Hij werd begroet door een journalist:
“Bent u de egel die deelnam aan Expeditie Robinson?”

Huubje keek op, liet een wind en liep verder.

Ondertussen zaten Vladje en Moira weer thuis.
Vladje in zijn satijnen kist, met een burn-out door de zon.
Moira met een boek: “Honderd manieren om kokos en absint te combineren.”

Ze keken naar de aflevering op tv.
Er zat een sticker op het scherm: “Waarschuwing: niet geschikt voor gevoelige magen.”

Vladje zuchtte.
“Als ze ons nog eens uitnodigen voor iets, zeg dan dat we al dood zijn.”

Moira glimlachte:
“Te laat. We zijn gevraagd voor “De Grote Slaaptentest met Martine Jonckheere.”

Vladje viel flauw.