Een Ochtend vol Goede Bedoelingen

Het begon allemaal met een flyer.

"Ontdek innerlijke rust met meditatief koekjes bakken", stond erop, met een zweverig plaatje van een zen-boeddha die een deegroller vasthield. Moira was meteen verkocht.

"Vladje, dit is het! Dit is wat we nodig hebben. Rust! Kalmering! Koekjes!"

Vladje, die op dat moment zijn cape stond te stomen terwijl hij naar een documentaire keek over het mummificatieproces van papegaaien, draaide zich zuchtend om. "Is dit weer zo'n lavendel-ding?"

"Nee hoor," loog Moira. "Er zit ook bloem in. En... liefde."

Vladje kreeg al uitslag van het woord "liefde".

"Ik doe mee, maar dan bak ik op mijn manier," gromde hij. "Ik ga experimenteren met knoflook en misschien een beetje... bloedworst."

"Dat is NIET de bedoeling van meditatief bakken, Vladje."

"Voor MIJ wel," zei hij terwijl hij zijn ovenhandschoenen met doodshoofden aantrok.

De Ingrediënten van de Hel

In de keuken stond Luma al klaar. De kleine fee had speciaal voor de gelegenheid een roze schort aangetrokken met glitterletters: "Bake it till you make it".

"Ik heb liefdesstof meegebracht," zei ze vrolijk terwijl ze over alles en iedereen poeder strooide. Zelfs over Huubje, de norse egel.

Huubje nieste en keek alsof hij iemand zou opeten. Zijn humeur was slechter dan gewoonlijk. Hij had net ontdekt dat de koekjes geen kaas zouden bevatten.

Moira begon met het met zorg afwegen van haar ingrediënten. Ze prevelde affirmaties bij elke handeling:

• "Ik ben bloem, ik ben licht."

• "Ik ben lavendel, ik ben vrede."

Vladje daarentegen mikte willekeurig klonten boter, tenen knoflook en een mysterieuze rode vloeistof in een kom. “Ik ben chaos. Ik ben smaak. Ik ben... revolutionair."

De Geur van Faal

Na twintig minuten begon de keuken zich te vullen met geuren die niet in de categorie ‘huiselijk’ vielen. Eerder ‘apocalyptisch met een vleugje aioli’.

Moira's koekjes roken naar bloemen en vrede. Vladje’s creaties daarentegen verspreidden een aroma alsof een zombie had geprobeerd een knoflookbad te nemen in een riool.

"Wat in Vladjes naam is DAT?" riep Luma, terwijl haar vleugeltjes bijna verwelkten.

"Dat, lieve fee, is mijn signatuurkoekje: 'De Avondval'. Met essence van knoflook, bloedworst en... tja, ik had nog wat oude wijn."

Huubje gromde luid, liep naar de oven, knaagde aan de ovendeur en duwde per ongeluk de temperatuurknop op 300 graden. Moira's koekjes veranderden in zwarte lavablokken. Vladje's koekjes begonnen te borrelen en rookten als een uitbarstende vulkaan.

De Proefsessie van de Eeuw

Ze zetten alles op tafel. Moira had haar koekjes gered met een beetje feeënstof en een hele hoop glitter. Ze zagen eruit als iets wat eenhoorns zouden eten na yoga. Vladje's koekjes leken meer op verkoolde munitie.

"Proeven!" riep Luma.

Moira nam een hap van haar eigen koekje en glimlachte. "Mmm... innerlijke rust met een vleugje tuincentrum."

Vladje nam een hap van de zijne. Zijn gezicht veranderde langzaam in 23 tinten grijs. Hij begon geluidloos te huilen.

"Ik... ik proef m'n eigen jeugdtrauma's... en oud vlees..."

Luma at een glitterkoekje en begon meteen verliefd te kijken naar... Huubje. Die keek haar aan alsof hij haar in de soep zou verwerken.

De Meditatieve Ontploffing

Vladje besloot zijn koekjes toch een kans te geven en presenteerde ze op een schaal van obsidiaan. Luma gaf ze een beetje extra feeënstof, waarna ze spontaan begonnen te gloeien.

"Dat is niet normaal," zei Moira.

"Dat is creativiteit," zei Vladje trots.

Een koekje bewoog.

"Dat is LEVEND!" schreeuwde Moira.

Huubje rende krijsend door de keuken, hapte een koekje, schudde zijn kop, en liet vervolgens een wind die de gordijnen deed opwaaien.

Iedereen viel flauw.

De Reflectie

Toen iedereen weer bijkwam, zat Huubje in de lavendelkoekjesmand te knagen aan een theedoek.

Moira wreef over haar hoofd. "Nooit meer meditatief koekjes bakken met jullie."

Vladje haalde zijn schouders op. "Ik vond het wel gezellig. En therapeutisch."

Luma zuchtte: "Ik moet echt míjn glitterstof labelen."

Huubje gromde en liet nog een geurige opinie los.

Epiloog

De workshop werd nooit meer herhaald. De keuken werd voorlopig gesloten wegens onbekende chemische dampen. En de koekjes?

Die staan nu in het museum van Knetterveen, onder een glazen stolp, met het bordje: "Niet aanraken. Ook niet met handschoenen."