Het begon allemaal met een advertentie die Moira had gespot tussen haar collectie vergeelde kruidenboeken:

“Cursus Landschapsschilderen met Innerlijke Rust”
Breng je ziel tot rust via penseel en pastel. Elke dinsdag, 13u, bij coach Helga – gecertificeerd in chakra-kleuren en veganistische aura’s.

Moira, als fervent verzamelaarster van dingen die glinsteren én dingen die vaag spiritueel klinken, was onmiddellijk enthousiast. Vladje daarentegen…

“Innerlijke rust? Ik heb al 487 jaar innerlijke chaos, ’t houdt me fris,” gromde hij terwijl hij ondersteboven van het plafond bungelde.

Maar Moira had al twee plaatsen gereserveerd, en Vladje, hoewel bloeddorstig en nors, had nog steeds moeite met online formulieren. Dus hij moest wel mee.

Les 1: Kleuren van je Ziel (of: Waarom alles zwart is)

Helga, de cursusleidster, droeg een zalmroze linnen tuniek en had een stem alsof ze al 30 jaar thee met kamille gorgelde.

“Vandaag,” zei ze zacht terwijl ze wierook aanstak, “schilderen we met ons hart. Laat het landschap uit je ziel stromen.”

Moira greep meteen naar de pastelkleuren, goot een pot glitters uit over haar palet en begon met een “Regenboogheuvel van Transcendente Vreugde”.

Vladje daarentegen…
Hij keek naar het canvas. Keek naar het rode pigment. Keek naar de zwarte verf. En grijnsde.

“Ziel,” mompelde hij. “Gitzwart met een vleugje trauma.”
In vijf minuten had hij een expressionistisch, gotisch landschap geschilderd: een veld vol dode bomen, een hemel die bloed huilde, en in de verte iets wat leek op een huilende kandelaar.

Helga stond perplex.

“Wat… wat een krachtige emotie,” fluisterde ze.
“’k Heb een jeuk onder m’n linkervleugel, dat was de inspiratie,” bromde Vladje.

Les 2: Stilte en Borstels (of: Innerlijke Rust is Overrated)

Tijdens de tweede sessie moesten ze schilderen op stilte. Geen praten. Enkel zachte panfluitmuziek op repeat.

Moira had haar eigen glitter-regen aangebracht – letterlijk. Ze had een spuitbus gemaakt met lavendelparfum en micaglitter. De halve klas begon te niezen.

Vladje zat naast haar met een hoofdtelefoon op waarin enkel gejammer van wolven zat.

“’t Helpt mij kalmeren,” zei hij tegen niemand in het bijzonder.

Toen hij zijn tweede schilderij toonde – een zwart-blauwe afgrond met een eenzame grafsteen – knikte Helga ontroerd.

“Zó diep. Zó duister. Zó… authentiek.”

Moira stak trots haar derde “Sparkelheuvel met Regenboogbomen en Absintmist” omhoog.

“’t Is geïnspireerd op m’n droom van gister: eenhoorns die tapdansen in een lavendelveld.”
Helga barstte in tranen uit.

De Grote Tentoonstelling (of: Waarom Vladje een schilderij probeerde op te eten)

Na vier sessies volgde de Slotexpo, waarbij alle cursisten hun werk mochten tentoonstellen in het dorpshuis. Er was vegan cake, linzensoep, en een gratis demonstratie van “Innerlijke Gongmassage”.

Tot Vladjes absolute walging werden zowel hij als Moira uitgeroepen tot winnaars van de tentoonstelling.

“Voor het contrast van twee zielen: donker én licht, chaos én glans, angst én absint!” riep Helga extatisch.

Vladje gromde.

“Ik heb geen ziel. Die ben ik ergens rond 1793 verloren.”

Moira knikte driftig.

“En mijn ziel ruikt naar kaneel en glitterlijm.”

Ze kregen allebei een trofee: een handgemaakte regenboog in macramévorm met kwastjes.
Huubje – de norse egel die stiekem was meegeslopen in Moira’s tas – sprong op het podium en beet er meteen een stuk af.

Nasleep (of: Waarom Vladje nu schildert met ketchup)

Na de cursus ging Moira enthousiast verder met “landschappen met geur en gevoel” en verkocht haar eerste schilderij aan een yogacentrum. Het hing boven het toilet en gaf “een gevoel van darmontspanning”, volgens de uitbaatster.

Vladje probeerde zijn werk tentoon te stellen in het Museum voor Duistere Kunst, maar werd buitengezet omdat het “te intens was voor kinderen en honden”.

“Prima,” zei hij. “Ik schilder voortaan alleen nog voor mezelf. En soms met bloed.”
“Of ketchup,” voegde Moira eraan toe, “want dat vlekt mooier op canvas.”

Huubje? Die bouwde intussen een nest van kwasten en glitterresten, grommend naar iedereen die te dicht kwam.

En Helga? Die nam sabbatical. Ze schildert nu uitsluitend cactussen. In stilte.