Het begon allemaal op een zaterdagochtend met een advertentie in de lokale krant: "Ontsnap aan de stress van het dagelijks leven - leer bloemschikken met onze ontspannende workshop!" Moira las het hardop terwijl ze aan haar absint-smoothie slurpte.

"Vladje, dit is het! Iets creatiefs, rustgevends. En vooral... GEEN open vuur of bloed."

Vladje, hangend ondersteboven aan het plafond, bromde iets onverstaanbaars. "Geen bloed? Waarom zou je dan bloemen schikken?"

"Voor het ontspannen!" zei Moira opgewekt. "We worden moderne heksen. We moeten meegaan met de trends! Denk aan Instagram!"

Huubje, hun egel-met-een-attitude, knorde afkeurend vanuit zijn bedje gemaakt van geroofde sokken.

En zo begon het. De grootste bloemschikramp uit de geschiedenis.

Les 1: Flora en Fiasco

De cursus vond plaats in het dorpshuis. In een frisse ruimte vol geurkaarsen, zachte panfluitmuziek en tafels bedekt met bloemen, wachtten elf nietsvermoedende cursisten. In het midden stond Hildegard, een oudgediende bloemschikster met het geduld van een monnik en de zenuwen van nat papier.

Toen Vladje binnenkwam in zijn lange zwarte mantel, werd het meteen tien graden kouder. Moira volgde, met haar haren nog in krulspelden en een boodschappentas vol "persoonlijke materialen", waaronder:

• Een bos absintplanten

• Twee dode rozen

• Een klein flesje met iets dat duidelijk rook naar formol

Huubje liep pontificaal achter hen aan, zijn stekels getooid met confetti van verdroogde bloemblaadjes.

"Welkom iedereen! We beginnen vandaag met een eenvoudige compositie met tulpen," zei Hildegard vriendelijk. "We denken aan lente, aan vreugde, aan zachtheid."

"Ik denk aan de melancholie van verwelking," mompelde Vladje, terwijl hij een tulp op at.

"VLADJE! NIET OPETEN!"

"Hij smaakt naar leugen en kindertranen. Prima vintage."

Ruzie op Ritme van Rozen

Moira, die aanvankelijk hoopvol begon aan een boeketje met roze en paarse tinten, kreeg al snel ruzie met Vladje over de plaatsing van "die ene verdraaide calla-lelie".

"Je zet hem scheef! Het is asymmetrisch!"

"Asymmetrie is de essentie van existentiële horror. Leer eens iets, Moira."

"Ik leer je zo een klap met deze gipskruidstruik, Vladje!"

Ondertussen had Huubje een mand met zijden bloemen ontdekt en zich erin genesteld als een pasgeboren bloemmonster. Hij knaagde op plastic stelen alsof het lolly's waren.

"Uw egel... hij eet de bloemaccessoires," fluisterde een medecursist.

"HUUBJE! UITSPUGEN!"

Huubje keek hen aan, slikte demonstratief, en liet een sonore scheet op een bedje van viooltjes. Iemand begon zachtjes te huilen.

Hildegard's Zenuwinzinking

Tegen les drie had Hildegard permanente oogtics ontwikkeld. Tijdens een uitleg over Japanse ikebana (waarbij Vladje zich hardop afvroeg of "dat een vorm van necromantie was"), begon ze te stotteren.

"D-d-de b-balans tussen lijnen... i-is eh..." Ze stopte. Keek naar Vladje die met stekelige draad een bloemstuk in de vorm van een omgekeerd kruis maakte. Moira zat ondertussen aan haar absintplanten te ruiken en begon te zingen.

"Ik ben de bloemenvrouw, met lavendel in mijn haar, met rozen op mijn... HÉ VLADJE, LAAT DIE SCHROEVENDRAAIER UIT MIJN VAAZ!"

"Dat is geen vaas, dat is een urn."

"Het was een vaas tot jij erin begon te graven."

Huubje had ondertussen de kabel van de panfluitmuziek doorgeknaagd, waardoor de zaal plots werd gevuld met oorverdovende stilte en zijn eigen luid gesmak.

Bloemschikken voor Gevorderde Gestoorden

In de vierde les werd geprobeerd een groepsproject te doen. Iedereen mocht een bloem bijdragen aan een centrale compositie genaamd "De Vreugde van de Lente".

Vladje bracht een dode roos mee. Moira een tak absint. Huubje poepte per ongeluk op de basisstructuur. Een cursist begon te hyperventileren.

"Het... het ruikt hier naar... angst. En kat."

"Dat is gewoon Vladje," mompelde Moira.

Uiteindelijk stond het groepswerk in brand. Letterlijk. Vladje probeerde iets te "reinigen met symbolisch vuur". Niemand weet precies hoe het gebeurde.

Hildegard doofde het met een emmer chrysanten, schreeuwde "IK KAN NIET MEER!", en werd diezelfde avond met spoed met een rustgevende kruidenthee naar huis gestuurd.

De Finale: Florale Apocalyps

De slotles was een wedstrijd: wie maakte het mooiste bloemstuk? De winnaar kreeg een bonsaiboom.

De overige cursisten hadden keurig bloemen geschikt in pasteltinten. Vladje presenteerde een donker altaar van stekelige distels, zwarte tulpen, rottend mos, en iets dat gromde als je te dichtbij kwam.

Moira maakte een bezem in de vorm van een bloem, waarmee ze de tafel van de jury onbedoeld omverveegde. Huubje had zich verstopt in een boeket zonnebloemen en sprong eruit met een papieren strik op zijn kop.

"Dat... was een statement over de vergankelijkheid van het leven," zei Vladje serieus.

"Dat was een egel met een winderig probleem," riep de juryvoorzitter.

De zaal werd ontruimd. De bloemen verbrand. Het dorpshuis gesloten voor herstelling.

Epiloog

Vladje en Moira kregen een officieel verbod op deelname aan flora-gerelateerde evenementen binnen een straal van 20 km. Huubje werd op een lijst geplaatst van risicodieren bij gemeentelijke activiteiten.

En toch...

Een week later zagen buurtbewoners Vladje in de tuin staan, met een snoeischaar.

"Wat doe je daar?"

"Bloemschikken. Moira zegt dat ik het niet mag binnen doen."

In de tuin lagen drie tulpen. Eentje bewoog.

Huubje had het laatste woord. Zoals altijd.