Met een panikerende vampier, een te enthousiaste Moira, en Huubje – de stekelige saboteur met smaak voor wol. 🧶🦇🔥

“Ge moet nie haken, ge moet gewoon vastpakken!”

't Was een zaterdagochtend, zo'n mottige dag da 't regent zonder reden. Vladje lag nog te soezen in z’n satijnen kist, toen Moira ineens deksel openklapte gelijk ne demente ekster die een blinkende knikker vond.

“Vladje!” gilde ze, met haar krulspelden nog scheef in heur kop. “We goan naa ne curssus haken!”

Vladje schrok zich nen halve bloedklonter.
“Een wa? Haken? Is da nie da ge van die vodoopoppen moakt?”
Hij trok zijn cape over z’n hoofd, alsof da ‘m ging beschermen tegen wat er komende was.

Moira rolde met heur ogen.
“'t Is gewoon met garen en een naald. En k zie 't groots! Zelfgehaakte pantoffels, nen trui voor Huubje, en misschien een deken met uw gezicht erop!”

“Mijn gezicht? In wol? Ge weet toch dat ik nie fotogeniek ben, laat staan breigeschikt!”

Maar ja, Moira had al ingeschreven en betaald met ne bon van de Boerenbond, dus er was geen ontsnappen aan.

De Cursus Van Den Ongeluk

Ze kwamen toe in ‘t buurthuis. Tafels vol madammen met brillen dikker dan viskommen, garens in kleuren die zelfs ne regenboog zou weigeren, en natuurlijk... Huubje. De norse egel zat in z’n mandje, te grommelen op z’n stekelige manier. Hij mocht mee “voor de gezelligheid”, zei Moira.

De les begon.

“Vandaag moakn we nen onderzetter in bolletjespatroon,” zei de lerares met ne glimlach alsof ze da meende.

Vladje kreeg ne haaknaald in z’n hand en keek dernaar alsof ’t ne toverstok was die ging ontploffen.

“Moet da in m’n ader of…?”

De Tragedie Van Den Draad

Moira had grootse ideeën. Ze probeerde tegelijk te haken, thee te drinken en uitleg te geven over haar plan voor ne gehaakte parasol voor ’t geitje.

Resultaat: draden in heur thee, naald in heur mouw, en nen half afgewerkte sjaal die eerder leek op een spaghetti van 'n zombie met krampen.

Vladje probeerde braaf te volgen maar zat na vijf minuten al met drie draden rond zijn tanden, één in z’n neus, en de haaknaald in z’n schoen.

“’k Dacht dat haken rustgevend ging zijn! 'k Voel me alsof ‘k in ne strijd ben tegen ne woedende octopus!”

Huubje & De Streken

En ja... Huubje. Terwijl iedereen bezig was, had hij zich los gewurmd en zat te grazen aan nen bol gele wol.

“Huubje, laat da liggen!” riep Moira.
Maar Huubje deed alsof hij doof was. Hij trok met zijn tanden aan de draad van nen andere cursiste, waardoor haar haakwerk ineens verdween onder tafel, samen met haar thermos met soep.

Paniek.

Hij rolde in een mand met garens, beet in een paar sokken, en eindigde bovenop de lessenaar, de bril van de lerares scheef op z'n stekels.

“Dien egel is zot!” gilde iemand.
“Nee hoor,” mompelde Vladje, “da’s gewoon zijn standaardmodus.”

Einde In Mineur

Na twee uur en een halve crisis, stond Vladje recht met wat leek op een hoopje gekrulde draad dat ooit ne coaster moest worden.

“’t Is een moderne interpretatie,” zei hij fier.
“Van wa? Ne aanval op textiel?” snauwde Moira.

De lerares kwam nog langs om tips te geven, maar struikelde over Huubje die net een draad naar z’n mand sleurde als trofee.

Uiteindelijk verlieten ze het buurthuis. Moira had niets afgewerkt, Vladje had drie nieuwe blaren, en Huubje? Die had ne bol wol ingeslikt en moest drie keer niezen.

Besluit van Vladje: “Volgende keer dat ze zegt ‘kom Vladske, 't is creatief en ontspannend’... dan graaf ik mezelf liever in met nen schop en ne helm.”

Besluit van Moira: “'t Was toch gezellig, hé?”

Besluit van Huubje: norse blik, dan een harde scheet.